Journalist, oud-hoofdredacteur NOS Journaal, RTVRijnmond

Nico schrijft een serie over oorlog. Dit is het vierde deel.

Ik ben een oorlogskind. Eind 1943 geboren in een katholiek ziekenhuis in Amersfoort. Mijn moeder dacht dat ik de enige was, maar de dokter zei dat er nog een tweede kwam. Dat was broer Jan.

Als kind kreeg ik te maken met de sporen die de oorlog naliet. Het was een karige tijd. Eten was op de bon. We speelden in de kapotte huizen. De ene buurman was een pacifist met een criminele zoon, de andere buurman een NSB’er.

Mijn vader was hopman en wij, als kinderen, fanatieke padvinders. Ons troephuis lag vlakbij kamp Amersfoort, het langst operationele concentratiekamp in Nederland waar 47.000 mensen gevangen hebben gezeten. Als we over het prikkeldraad klommen, dan zagen we een vallei waarin een groot beeld van een man stond. Dat beeld zal voor mij nooit verdwijnen.

In die tijd was er veel kritiek op de padvinderij, omdat die militaristisch zou zijn. Dat klopt niet. Weliswaar was scouting deels gebaseerd op de ervaringen van de stichter Baden-Powell als verkenner in het Britse leger, maar het uniform was vooral praktisch en eerder afgeleid van de kostschool. Door het uniform werden standsverschillen min of meer geneutraliseerd. Er zaten tijdens WO II opvallend veel padvinders in het verzet en ik denk dat dat vooral kwam omdat padvinders de wet en belofte – ‘mijn plicht te doen tegenover God en mijn land’ – heel serieus opvatten.

Mijn tweelingbroer en ik zaten als verkenners bij Impeesa. Dat was ere-divisie-niveau. In zelfgebouwde plaggenhutten slapen, primitief koken, bruggen........

© Joop