Socioloog

Ellende, woede, verdriet
Het maandag genomen besluit van de Veiligheidsraad, waarin tot een staakt-het-vuren wordt besloten, was hard nodig. Het besluit had eerder genomen moeten worden. Feitelijk zet dit besluit zowel Israël, als ook Hamas onder grote druk om honger en tekorten aan essentiële goederen niet langer als desastreus, schandelijk oorlogswapen in te zetten. Het dwingt de VS, maar ook de sponsoren van Hamas om door te pakken als de partijen niet tot een bestand komen.

Echter, de oorlog is door dit tijdelijke bestand niet voorbij. De oorlog in Gaza gaat op een minder intensieve manier door. Wat na het definitieve einde van de strijd komt, kan nog alle kanten op. De internationale politiek lijkt voor politieke oplossingen te kiezen die zowel ingaan tegen wat er in Israël, als in Palestina wordt gewenst.

Het aantal Palestijnse doden en gewonden als gevolg van de directe strijd is minder dan aan het begin van de oorlog, maar uitputting, ziekte, uitgestelde medische behandelingen en een chronisch en toenemend tekort aan voedsel zullen, als er niet snel verbetering van de situatie komt, volgens experts tot duizenden slachtoffers leiden. Kinderen zijn daarbij het kwetsbaarst. Bovendien vallen er ook nog slachtoffers bij de levensgevaarlijke, chaotische voedseluitdeeldrama's waar mensen worden vertrapt, bestolen en als het mis gaat, worden ze beschoten door jonge dienstplichtige soldaten in het nauw.

'The carrot and the stick' voor beide partijen
Deze situatie leidt internationaal tot enorme druk op Israël om op zijn minst met een langere humanitaire gevechtspauze akkoord te gaan, uitruil van Palestijnse gevangenen tegen door Hamas gegijzelde Israëli mogelijk te maken en een serieuze start te maken met een proces dat volgens Biden moet leiden tot een door de Palestijnse Autoriteit bestuurde Palestijnse staat naast Israël. Men is internationaal woedend op Israël, dat zich met hand en tand verzet.

Hierbij wordt over het hoofd gezien, dat Hamas zich in de onderhandelingen even onbuigzaam en afhoudend toont als Israël, als het gaat om het al dan niet stoppen van de strijd, het aantal en de aard van de vrij te laten gegijzelden en gevangenen. En Hamas blijft uiterst vaag over een eventueel staken van de strijd met Israël. Het verbaast mij niet, dat Qatar even gefrustreerd is door Hamas, als de VS en de bondgenoten gefrustreerd zijn door Netanyahu.

De ervaring in dit 100-jarige conflict is dat........

© Joop