Sosyoloji açısından bu tablo, vicdanın bireysel bir duygu olmaktan çıkıp, toplumsal bir işlev hâline geldiğini gösteriyor. Toplumlar, hangi acıya ne kadar tepki vereceklerini öğreniyor. Bazı ölümler küresel yas doğururken, bazıları sessizliğe gömülüyor. Filistin, bu seçici duyarlılığın en açık örneği hâline geliyor. Burada yaşanan vahşet, bir insanlık krizi olarak değil; politik bir “dosya” olarak görülüyor.

Medya bu sürecin merkezinde duruyor. Görüntüler hızla tüketiliyor, acı hızla geçiliyor. Ölen çocuklar rakamlara indirgeniyor, yıkılan hayatlar birkaç saniyelik haber aralarına sıkıştırılıyor. Böylece vahşet, ahlaki bir sarsıntı olmaktan çıkıyor; ekranın bir parçasına dönüşüyor. Toplum da bu tempoya uyum sağlıyor; görüyor ama duymuyor, biliyor ama sorgulamıyor. Sessizliğin bir diğer kaynağı ise güç ilişkileri. Küresel düzen, kimin........

© Haberton