Δεν ήμουν ποτέ, αυτό που λένε, φανατικός ακροατής των Coldplay. Πέρασα ένα διάστημα στον στρατό, το 2010, όπου είχαν βρει θέση στο MP3 player παρέα με Snow Patrol και Porcupine Tree (Σάββα Ζωρτίκη, να 'σαι καλά). To Viva la Vida ήταν ακόμα φρέσκο και ό,τι έπρεπε για τα κρύα βράδια στον θάλαμο. Έκτοτε, σιγή.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο συνάδελφος Βασίλης Τσίγκας πήγε στην Φρακφούρτη για να τους δει από κοντά και το γεγονός ότι γύρισε χαμογελαστός από ταξίδι ήταν από μόνο του ένα σημαντικό στοιχείο για το ότι κάτι διαφορετικό κάνουν αυτοί οι τύποι όταν παίζουν ζωντανά. Μέχρι που ανακοινώθηκαν οι back to back συναυλίες τους στην Ελλάδα. «Πρέπει να πας», είπε ο Βασίλης. «Θα τους δω στο YouTube», του απάντησα χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από την οθόνη. «Όχι, δεν κατάλαβες. Πρέπει να πας», ξαναείπε. Ε, και πήγα. Όχι μόνος μου. Οικογενειακώς. Με την 7χρονη κόρη μου στην πρώτη της μεγάλη συναυλιακή εμπειρία, καθώς οι υπόλοιπες δεν συγκρίνονταν με δαύτη.

Από την πρώτη στιγμή που πέρασα την πεζογέφυρα της Σπύρου Λούη ένιωσα αυτό το συναίσθημα, ότι βρίσκομαι σε ένα live εκτός Ελλάδας. Συντελούσε σ' αυτό και το γεγονός ότι άκουγες........

© gazzetta