«Έμαθα στην καριέρα μου να "απολαμβάνω" το πόσο υποφέρω». Ο Ράφα Ναδάλ έβαλε με τον τρόπο που ήθελε τον δικό του επίλογο, σε μία από τις μυθικότερες καριέρες από οποιοδήποτε σπορ. Μυθική κάτω από κάθε πρίσμα, σε κάθε της έκφανση, είτε μιλάμε για το τένις εντός του κορτ, είτε μακριά από αυτό.

Μία καριέρα που έφερε τίτλους οι οποίοι τον καθιέρωσαν στην ελίτ, σπουδαίες μονομαχίες, αναρίθμητα συναισθήματα που ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει και με αυτόν τον τρόπο τα μετέδωσε. Γνήσιο τέκνο του αλέγρου ισπανικού ταπεραμέντου, στις 19 Νοεμβρίου του 2024 έβαλε τη δική του τελεία, αφού με τα χρώματα της χώρας του έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι.

Ένα τελετουργικό που άγγιζε τα όρια της ψύχωσης, ένα μαλλί που επιβεβαίωνε όλα τα σημάδια του χρόνου, μια σφιγμένη γροθιά και ένα «Vamos» στα χείλη. Για μια καριέρα ενός αθεράπευτου winner που γιγαντώθηκε αλλά δεν έπρεπε να υπάρξει.

Taking it all in 🥲#DavisCup #Rafa #GraciasRafa pic.twitter.com/GcmZIOxA2g

Στο υπόγειο του μπαρ που είχε στην κατοχή του ο Λου, στήθηκε μία «αίρεση» που είχε έναν βασικό κανόνα. Να μη μιλάς ποτέ για αυτήν. Ο Τάιλερ Ντάρντεν ανέφερε στα μέλη της πως ο σπουδαιότερος πόλεμος ήταν πνευματικός.

Ο Ναδάλ υπήρξε το μεσαίο παιδί της ιστορίας, μπαίνοντας ανάμεσα στον πόλεμο της τελειότητας και του απόλυτου κυνισμού. Τι σημαίνει τελικά να υποφέρεις και να το απολαμβάνεις; Παραφροσύνη, έτσι;

Ο πνευματικός είναι τελικά ο σπουδαιότερος πόλεμος. Δε θα έπρεπε να υπάρχει κανένας τενίστας να αμφισβητήσει την κυριαρχία του αρτιότερου αθλητή στην........

© gazzetta