Hekimoğlu İsmail’in geçenlerde “Derdimi Seviyorum” adlı bir kitabına gözüm ilişti. Sonra kendi kendime “Ne güzel bir başlık!” diye söylenmeye başladım. Davası olmayanın ne çağrısı ne de iletecek ve uğrunda can vereceği bir mesajı olur. Evet evet! Hayatın onca anlamsızlığı içinde seni anlamlı kılan ve bunca sıradanlık içinde seni ayıran bir derdin olmalı. Bu yüzden derdimi seviyorum! Hem de çok.

Evet Derdo! Saçlarımızı ağartsan da seni seviyoruz. İyi ki bir derdimiz var; adalet gibi, haksızlığı dile getirmek gibi, hakkı haykırmak gibi, ümitsizliğe kapılıp öğrenilmiş çaresizlik mezarlığına gömülmek yerine son ana kadar da olsa “Gazze” demek gibi.

Geçen hafta, görevini hakkıyla yerine getiren ve en sonunda da binlerce insanın şahitliğini de arkasına alarak; “Yarın beni(a.s.v) sizden soracaklar. Ne diyeceksiniz?” diyen ve herkesin hep bir ağızdan verdiği;” …Vazifenizi hakkıyla yaptınız, diye şehadet ederiz.” cevabına karşılık da; ”Şahit ol ya Rab! Şahit ol ya Rab! Şahit ol ya Rab!” buyuran karanlık dünyamızın aydınlığı Efendimizden (a.s.v) örnekler vererek bir makale yazmak istedim. Amacım niyet okutan, niyet okuyan ve zahiri olarak ortaya bir ürün koymadan, sürekli toplantılar üzerine toplantılar icra edip, Gazze’ye bir lokma sokamayan, küçük çocuklara ve annelere........

© Doğruhaber