Kurt ve kuzu kardeşçe oyunlar oynayıp büyümektedirler. Aynı tastan süt içer, aynı yerde yatar, aynı yerde oyun oynar hulâsa bütün her şeyi beraber yaparlarmış. Dışardan bu manzarayı izleyen köylü, sevinerek artık kurt yavrusunun yavaş yavaş evcilleştiğini düşünür.

Bu şekilde günler birbirini kovalar, iki yavru da iyice büyümüştür artık. Yavaş yavaş kurdun dişleri ve tırnakları keskinleşir. Ara ara kuzuyla oyun oynarken tırnaklarıyla onu yaralar, oyun esnasında kuzuyu ısırır ve zaman zaman kuzunun vücudunda küçük yaralar acar. Ancak adam, kurdun evcilleştiğini ve kuzuyla kardeşçe oynadığını düşünür aksi bir şeyi aklına getirmek istemezmiş.

Günün birinde adam tarladan döner, kurt ile kuzunun ne yaptıklarını merak ederek ahıra yönelir. Bir de bakar ki kurdun ağzı, yüzü, gözü kana bulanmış, kuzuyu yere yatırmış onu parçalamaktadır. Böylelikle kurt fırsatı bulunca gerçek yüzünü ortaya koymuş, arkadaş bellediği kuzuyu öldürmüştür. Bu olaya son derece şaşırıp kızan adam, küreği kaptığı gibi kurdun kafasına vurarak;

- "söyle! sana, senin kurt olduğunu kim söyledi”, der ve kurdu oracıkta vurup, öldürür.

İnsanı Cenab-ı Hakk'ın hitabına muhatap kılarak onun sorumlu tutulmasına sebep olan nefse, kötülüğü emretme, yaptığı kötülükleri kınama, daha ileri bir aşamada huzura erme gibi birbirinden farklı birçok görev yüklenmiştir. Nefis, kimi zaman ıslah olmuş görünse de misaldeki gibi fırsatı ele geçirir geçirmez gerçek yüzünü ortaya koyar, sahibini parçalar.........

© Diyanet Haber