*Görsel betimleme: Fotoğrafta, sarı üst giymiş bir kadın merdivenlerden çıkıyor. Sağ elinde bir beyaz baston ve sol elinde bir akıllı telefon tutuyor. Kadının omzunda kahverengi bir çanta asılı. Merdivenlerin yanında, siyah bir korkuluk bulunuyor.

Her şey aynı şekilde olsun isterler. Aynı beden ve zihin özelliklerinde canlılar, aynı yöntemler, kullanılmaktan eskimiş ve düşünce vasfını çoktan yitirmiş kalıplar. İsterler ezberler bozulmasın. Bozulmasın ki zeval gelmesin “mükemmelliklerine” varoluşlarını başkalarının üzerinden geliştirirler çünkü. O yüzden istemezler bozulsun ezberleri.

Oysa hayat bu takıntıları acımasız bir akışla savurup götürür ve o benzersiz çağlayışıyla haykırır “doğada mükemmel diye bir şey yoktur.” Olmayan mükemmelliğe erişmek boş bir çaba iken nereden geldiğini bilmediğiniz “normali” sorgulamak çok daha kolay, mümkün ve etik. Yoksa bir sporcunun cinsel yönelimi üzerinden saçma sapan ve fobik yorumlar yapmak, yeti çeşitliliklerini bir eksiklik gibi görüp onun üzerinden üstünlük kurmak, hayvanların yaşamasında bile bedensel özellikleri kriter kılmak ayrımcılık, hak gaspı ve kendini avutmanın ötesine gidemez.

Her şey aynı standartta ve aynı şekilde olmak zorunda değil. Ve “normal” bedende olmak bir ayrıcalık değil. Hatta normal beden diye bir şey de yok. O nedenle kör olmak benim için niye kahredici olsun mesela?

Sağlamcıların ve ne yazık ki kanıksanmış sağlamcıların böyle bir tezi var. Engellilik bir çiledir, en azından kurtulunması gereken bir eksikliktir. Bunun dışında düşünen engelli ya şovmendir ya da mazoşist. Herkesin yeti farklılığını sahiplenmesini beklemek haddim değil ama benim tercihime karışılmasını da kabul edilir bulmuyorum. O zaman körlüğümün nerede eksiklik ve engellenmişlik hissi yarattığına bakalım. Sokağa çıktığımda sürpriz ve sürpriz olmayan erişilebilirlik sorunlarıyla karşılaştığım........

© Bianet