“Momo”, Michael Ende’nin masalı.

Masal eski bir İrlanda çocuk şarkısının sözleri ile başlıyor.

Karanlıkta ışığın parlıyor.

Nereden geliyor, bilmiyorum.

Çok yakındaymış gibi görünüyor, oysa o kadar uzak ki.

Bilmiyorum, adın ne.

Ne olursan ol;

Parla, parla küçük yıldız!

Parlayan o yıldız Momo’dur.

Momo, çalınmış zamanı insanlara geri getiren küçük kız çocuğunun masalı…

Momo bir gün yetiştirme yurdundan kaçıyor ve kentin eski tiyatro harabelerine yerleşiyor. Kimsesi ve hiçbir şeyi yok. Bölgede yaşayanların getirdikleri ile karnını doyuruyor. Onların yardımıyla yaşıyor. Momo'nun oraya yerleşmesi şerefine adeta küçük bir şölen veriliyor. Bu yalnızca yoksul insanlara has candan ve gönülden bir şölen. Küçük Momo ve çevre halkı arasındaki dostluk böyle başlıyor. Zamanla çok güzel arkadaşlıklar ve dostluklar kuruluyor.

Momo’nun olağanüstü bir yeteneği var; o muhteşem bir dinleyici ve bunun için oldukça bol zamanı var. Momo sessizce oturur ve anlatılanları pür dikkat, canı gönülden dinler. Karşısındakine iri, simsiyah gözlerini açarak bakar ve o kimse, kendisinin bile o ana kadar fark etmediği gizli kalmış düşüncelerini rahatça açıkladığını hayretle görür. Şaşkın, kararsız kimseler bile ona dertlerini anlatırken, birdenbire ne yapmak istediklerini bulurlar. Ya da çekingen yaratılışta biri, onun yanında kendini rahat ve konuşkan hisseder. Mutsuzlar, dertliler onun yanından ferahlamış ve rahatlamış olarak ayrılırlar. Momo herkesi, her şeyi dinler. Böcekleri, otları, yağmuru, hatta ağaçlar arasında dolaşan rüzgârı bile... Her biri onunla kendi dilinde konuşur, ona bir şeyler anlatır.

Momo’nun zamanla iki candan dostu olur. Biri Beppo'dur, çöpçülük yapar. Ona göre, dünyadaki bütün terslikler aceleye getirilerek söylenmiş birtakım yalan yanlış sözlerden kaynaklanıyor. Diğeri ise Girolamo’dur, Gigi diye çağırırlar. "Turist Rehberi Gigi"dir. Gigi günün birinde zengin ve ünlü olmanın hayalini kurar. Ona göre kim isterse zengin olabilir. Fakat birazcık zenginlik için hayatlarını ve ruhlarını satanlar gibi de olmak istemez.

Bir gün hayaletimsi topluluk “duman adamlar” ortaya çıkar. Bu duman adamlar örümcek ağı renginde gri elbiseler giyerler, duman renkli şık otomobillerle gezerler, her yere girip çıkarlar, ellerindeki not defterlerine bir şeyler yazarlar. Yaşamın içindeki büyük sır, zamandır. Zaman, yaşamın kendisidir. Ve yaşamın yeri kalptir. Duman adamlar, Zaman Tasarruf Şirketi'nde çalışırlar. Her birinin kod numarası vardır. İnsanlara tasarruf hesabı açtırmak için uğraşırlar. Ve şunu söylerler:

Zaman Tasarrufu İyiye Doğru Gidiyor!

Gelecek, Zaman Tasarrufuna Bağlıdır!

Yaşamını Çoğalt-Zamandan Tasarruf Et!

Örneğin Bay Fusi, Duman Adamla görüştükten sonra, arkadaşı........

© Afyon Postası