Türkiye Cumhuriyeti; kuruluşunun 100. yılını kutlarken, liberal iktisadın, kapitalist tercihlerin çok etkili olduğu bir siyasal iklime sahip. Bu konuda, ana akım siyasetin muhalif cephesi de, iktidardan çok farklı değil. Toplumcu, halkçı, kamucu, devletçi seçenekleri kararlı, tutarlı, yürekli biçimde savunmaktan oldukça uzak. Muhalefetin yanı sıra akademi, medya, meslek örgütleri, sendikalar, düşünce kuruluşları da etkisiz maalesef.

Fakat yine de, bu karamsar tabloya karşı, dilimizin dev ve devrimci ozanı Nazım Hikmet’in “Laz İsmail” şiirindeki dizesi gibi, direnmek, kafa tutmak gerek: “Mesele esir düşmekte değil, teslim olmamakta bütün mesele!”

Israrla, inatla, iddiayla, liberal hegemonyaya karşı mücadele etmek, liberal, neo liberal politikaların tek seçenek olmadığını vurgulamak, emekten, eşitlikten, bağımsızlıktan, aydınlanmadan yana olan siyasetleri yüksek sesle dillendirmek zorunlu, hem de bıkıp usanmadan. Çünkü ünlü İngiliz liberal düşünür John Stuart Mill’in de vurguladığı gibi, “tartışma konusu olmayan düşünceler canlılıklarını yitirirler”.

Şu saptamayla başlayalım: Liberal ekonomi politik düşünce; kamunun ekonomide yönlendirici, düzenleyici, dizginleyici olmasına karşıdır. Esasta, 19. yüzyılda yaygın biçimde kabul görmeye başlayan bu yaklaşıma göre; devlet, işlevlerini olabildiğince sınırlamalıdır. Hatta mümkün olan en geri, en dar sınırlara çekilmelidir. Ekonomiye, topluma müdahale etmekten olabildiğince kaçınmalıdır. Bunu yaparsa, ekonomik ve toplumsal yaşamda, arzulanan denge ve düzen kurulabilir. Çünkü toplumsal hayatta, kendi çıkarları için mücadele veren yurttaşlar ve sınıflar, özgürce mücadele ederler, akılcı, gerçekçi, faydacı davranırlar. Devletin müdahalesi, bu işleyişi bozar. Ekonominin arz – talep dengesi ve piyasanın görünmez el yasası, belirleyicidir. Yeter ki devlet karışmasın, müdahale etmesin.

Liberallere göre; devletin sınıflar arası uçurumu, varsıl – yoksul dengesizliğini, bölgeler arası gelişmişlik farkını gidermek, fırsat eşitliği sağlamak........

© 12punto