Batı toplumlarıyla bizim geleneksel toplum anlayışımız karşılaştırıldığında şunu görürüz:
Onlar, bireyin refahından toplumun refahına ulaşmaya çalışırlar… Biz ise tam tersine, toplumun refahından bireyin refahına ulaşmaya çalışırız…
Bu yöntem farklılığı bizim nazarımızda, batının insan yetiştirmede öne çıkardığı “bireyselliğin” yanlış bir tutummuş gibi algılanmasına yol açar…
Halbuki batının konuya yaklaşımında bir yanlışlık yoktur… Çünkü, kendini gerçekleştiremeyen, kendi potansiyelini harekete geçiremeyen ve yeteneklerini kullanamayan bir insan, toplumuna ne katkı sağlayabilir ki?
Sanıyorum biz burada, “bencillik” ile “bireyselliği” birbirine karıştırıyoruz…
Karıştırdığımız için de; 18 yaşına gelen çocuğunu evden dışarı atan, başka bir işyerinde rüştünü ispat etmeden onu kendi işyerine sokmayan, “cebinde harçlığın var mı?” diye arayıp sormayan o babaları zalimce buluruz…
Çocuğun sosyalleşme süreci ilk olarak aile içinde başlar… Çocuk o sürecin içinde hem ailenin bir üyesi olmayı başarır, hem de kişiliğini geliştirerek “ben” duygusu edinir…
Kişideki bu “ben” anlayışı; ailesinin, akrabalarının, okulunun, mahallesinin, şehrinin ve milletinin bir üyesi olduğunun bilincine varmasıyla paralel gelişir.
Büyüdüğü çevreyle olan iletişimi ve etkileşimi sonucunda, onlarla benzer şekilde düşünmeye ve davranmaya başlar…
Benlik kavramı bilinçaltında yavaş yavaş “bize” dönüşür…
Artık toplumun bir üyesi olan bu kişi, bir yandan onun ortak değer ve davranış biçimlerine uygun hareket eder, bir yandan da o topluma maddi ve manevi katkı sağlamaya çalışır…
Tabi bu tekdüze olmaz… Kendi kişisel yaratılışı ve yapısı uyarınca herkesin katkısı birbirinden farklı bir yönde gelişir.
Birbirinden farklı, ancak birbirleriyle ortak değerlerde buluşabilen ve ortak davranışlar gösterebilen bu bireyler, zamanla “biz” fikrinde birleşen........

© Yeşilgiresun