Yaklaşık bir yıldır çeşitli kurumlardan araştırıcılarla beraber Türkiye’nin göller bölgesi olarak nitelendirilen bölgesindeki ve Batı Anadolu’daki başka birçok göl de dâhil 12 farklı gölün mikroplastik kirliliğinin mevcut durumuna dair bir araştırma yürütüyoruz. Araştırma vesilesiyle ben de bu gölleri bizzat ziyaret etme fırsatı yakaladım. Durum pek parlak değil. Tüm göller ciddi bir kirlilik ve su kaybı problemiyle karşı karşıya. Hatta öyle ki birçoğu kurumuş ve bazıları da kurudu kuruyacak. Kuruma tek sorun değil. Bir de aşırı kirlilik sorunu var ki en tehlikelisi de bu.

Göller içerisinde en trajik durumda olanı Burdur Gölü. Burdur Gölü, bir zamanlar yemyeşil çevresi ve berrak sularıyla bölgenin incisiyken, bugün kirliliğin pençesinde kıvranıyor olması ve gölde son yıllarda sıkça görülen köpüklenme, aslında yıllardır süregelen çevre sorunlarının bir sonucu. Organik kirlilik, gölün en büyük düşmanı haline gelmiş durumda. Tarım, sanayi ve evsel atıklar, göldeki yaşamı tehdit eden bir kokteyl oluşturuyor. Bu kirlilik, alg patlamalarına ve oksijen seviyesinin düşmesine neden olarak, su canlılarının yaşam alanını daraltıyor. Gölün tek su girişi Burdur şehrinin kanalizasyonu desek yeridir. Zaten kanalizasyon sularının arıtılamama problemi artık Türkiye için bir klasik olmuş vaziyette. Burdur Gölü’nün ölüm fermanı olan atık su için Türkiye’deki genel duruma bakında durum daha da anlaşılır hale geliyor. TÜİK tarafından yayınlanan belediye atık su istatistiklerine baktığımızda denizler ve göller maalesef kanalizasyonların temel alıcı ortamı.

Üstelik arıtmaların da önemli bir kısmı öylesine arıtma. Çünkü gerek tesislerin yetersizliği gerekse de belediyelerin işletme maliyetlerinden kaçınması ve gerekli gelişmiş arıtma teknolojilerini kurmaktan kaçınması ya da kurulu olanların da tam randımanlı çalışmasının sağlanamaması nedeniyle ortaya çıkan “arıtılmış” su, sucul ortamları adeta birer kanalizasyon çukuruna........

© Yeşil Gazete