Yüce Yaratıcı, Hikmetli Kitap’ta, âlemin gözbebeği olarak yarattığı, mahlûkat içinde en üstün yeteneklerle donattığı “insan”a, iki yerde, diğer tüm sıfatlarından soyutlanmış olarak en yalın ve kuşatıcı haliyle “ey insan!” diye seslenir. Bu âyetlerin sebeb-i nüzulleri (iniş sebepleri) ile alâkalı rivâyetlere baktığımızda, bunların Velîd b. Muğîre, Übey b. Halef gibi müşrikler hakkında indiğine dair bilgilerle karşılaşırız. Ancak Allah’ın ulûhiyeti; Hz. Muhammed’in (sav) nübüvveti ve Kur’an’ın mesajı herkese şâmil olduğuna nazaran, bu âyetlerdeki hitabı, bir iki kişiyle sınırlamak, Kur’an’ın hidayetinden nasiplenmemiş ve nasiplenme ümidini yitirmiş bedbahtların yapacağı bir şeydir. Her insan, içinde fücuru da takvayı da taşıdığına göre (Bk. Şems 91/7-8), “ey insan!” diye hitap eden bu âyetlerde içimizde bir yerde duran potansiyel Velîdlere, Übeylere hitap söz konusudur. Doğrudan “insan”a hitap eden bu âyetler, tüm insanları ilgilendiren ve insanı en temelden, en derinden kavrayan hususları içermektedir.

1. “Ey insan! Nedir seni Kerîm/Çok cömert olan Rabb’in hakkında aldatan? O değil mi; seni yaratan, seni (insan olarak) düzgün bir şekilde formatlayan ve seni dengeli bir yaratılışa sahip kılan?” (İnfitar 82/6-7).

Evet, hepimizin içinde az ya da çok “aldanmış insan” var. Kimi; kendini insan olarak var eden, kendisine türlü türlü nimetler bahşeden Rabb’ine karşı tamamen nankör, tamamen kâfir olarak aldanmakta; kimisi de O’nu Rab olarak tanımasına, O’nun kendisi üzerindeki nimetlerini kabul ve itiraf etmesine rağmen, gerekli kulluğu gösteremeyip gafletiyle aldanmaktadır. Nitekim Kur’ân-ı Kerim’de Yüce Mevlâ’mız, iki yerde dünya hayatını “aldatıcı hazlardan ibaret” bir hayat olarak nitelendirmiştir (Bk. Âl-i İmran 3/185; Hadid 57/20).

Âyette, aldanan insana hatırlatılan ilk nimet, var edilmiş olmasıdır. Akabinde de, yaratılanların içinde en gelişmiş özelliklere sahip olan insan türünde yaratılmış olması zikredilmiştir. Filhakika; O’nun üzerimizdeki en büyük........

© Yeni Şafak