İnsanlık güzeli Muhammed Mustafa Efendimiz (sav) için, Ramazan’ın hususi bir mana kazanması, Hira Mağarası’nda ilk vahye muhatap olmasıyla başlamıştı. Zira günlerden kadir gecesi, aylardan ramazandı. Vahye bu ayda mazhar olması sebebiyle, ramazan ve özellikle vahiy gecesi olan kadir gecesi onun için, hayatının en muazzam tecrübesini yaşamış olması hasebiyle çok anlamlıydı.

Efendimiz’in (sav) ve ashâbının Mekke dönemindeki hayatları zulüm ve baskı altında geçtiği için, Mekke’de ibadetleri özgürce yapamıyorlardı. Dolayısıyla ibadetlerin farz kılınması ya da son şekillerini almaları, belirli bir süreç içerisinde olmuştu. Meselâ namazların beş vakit olarak eda edilmesi dahi, Mekke döneminin sonlarında farz kılınmıştı. Efendimiz (sav), Kur’an’ın doğum ayı olan ramazan ayı ve doğum gecesi olan kadir gecesi için hususi bir “manevî kutlama” yapmayı muhtemelen çok arzulamıştı. Ancak mezkûr sebep dolayısıyla ramazan orucu, Medine’yi teşrif ettikten on sekiz ay sonra, hicretin ikinci yılının Şaban ayında farz kılınabilmişti. Ramazan ayının sonu ise, bir bayram neşesi ve coşkusuyla hitama erecek, böylece İslâm’da iki dinî bayramdan ilki başlamış olacaktı. İlk kurban bayramı ise, aynı kamerî yılın sonunda kutlanacaktı. Şu halde Müslümanların ilk kutladıkları bayram, ramazan bayramıydı.

“Ramazan” demek, öncelikle ve özellikle “vahiy” demekti Efendimiz (sav) için. Nitekim rivâyetlerden öğrendiğimize göre ramazan ayında vahiy meleği Cebrail, her gece Efendimiz (sav) ile buluşur, karşılıklı Kur’an okurlardı. İbn Abbas’ın anlatımına göre, zaten cömert olan Efendimiz (sav)’in cömertliği, ramazanda Cebrail ile her gece mukabele için buluştuğundan dolayı, kat kat artardı. Onun ifadesiyle, “Esmek için engel tanımayan bereketli rüzgârdan daha cömert olurdu.” (Buhârî, “Fedâilü’l-Kur’ân”) Bir insanın cömertliği ne zaman artar? Mutluluğu arttığında ve Rabbi’ne şükretmek istediğinde. Demek ki........

© Yeni Şafak