Sinemanın hikaye anlatıcı olma hüviyeti sinemacılara ciddi bir sorumluluk yüklüyor. İnsanlığın yaşadığı, unutmaması gereken meselelerini diri tutmak için seçici ve hassas olunması gerekiyor.

Kah ağlanacak halimize güleriz, kah oturup gerçeklere ağlarız. Sinema, her şekilde ağlatma ve bu sayede geleceğe gülümsetme sanatıdır. Mesuliyetini yerine getirenin ferahlığı ile unutmaması gerekeni hatırında tutanın umudu…

Gazze, istatistiksel olarak büyüyen acıları ile sinemanın başlıca sorumlulukları arasına girdi. Dünden tezi yok (sinema alanında hep geç kaldığımızın emaresi olarak) sinema eserlerinin Gazze’deki hikayeleri anlatması gerekiyor.

Dedesinin öpüp kokladığı Reem’in cansız bedeninin anlatamadıklarını insanlığa ulaştıracak bir hikaye…

Kendisi görevinin başındayken ailesinden neredeyse herkesi şehit veren muhabir Vail el-Dahduh’un vakur duruşunu ölümsüzleştirecek bir hikaye…

“Gökten ölüm yağdığı zaman nereye saklanabilirsin ki” diyerek insanlığın vicdanına seslenen Gazze’deki çaresizlerin, çaresiz ama gururlu yüz binlerin mahpusluğundan utanan bir hikaye…

Modern dünyanın ikiyüzlülüğünü bir tokat gibi fekat nahif şekilde şarkısına aktaran Mısırlı Cariokee grubunun sahnesini ve dokunaklı notalarını anlatan bir hikaye…

Akdeniz’den Marmara’ya, Karadeniz’den Gazze sahiline yüzen ve bunu ısrarla yapan, aslında olmayan balıkların kutlu yürüyüşünü yüzdüren bir hikaye…

Güney Amerika’yı insanlığın yeni adasına çeviren ve sokakların dolduran milyonların ayak izini sezdiren bir hikaye…

Vicdanın ırkının ve inancının olmadığını göstermek için adaletin sağlanması adına mahkeme orduları kuran Güney Afrika’nın cübbesindeki tozu silkeleyen bir hikaye…

Ve elbette maskelerle tünellerde yaşayan, ruhumuzdaki tünellere hava aldıran, direniş kavramının sözlüklerde yeniden tanımlanmasını sağlayan babayiğitlerin adanmışlığını topraktan gökyüzüne, nehirden denize ulaştıran bir hikaye…

Bir hikaye… Çok hikaye… Nesillerin dilden dile aktaracağı hikayeler…

Birileri anlatacak…

Birçokları anlatmalı…