28 Şubat 1997 günü yapılan Milli Güvenlik Kurulu toplantısında Erbakan hükümetine “muhtıra gibi tavsiye” (!) kararları zorlamasıyla başlayan süreç 28 Şubat olarak bilinmektedir. Bu dönemde özellikle başörtüsünden 87 bin öğrenci üniversiteden atılmış, 15 bin yakın öğretmen de ihraç edilmiş yani 102 bine yakın kişi eğitim ve öğretim haklarından mahrum bırakılmıştır. Altı milyon kişi fişlenmiştir. Ama nasıl fişleme? Fişlemeye bakıldığında bunun dahi düzensiz, sağlam verilere dayanmayan, dedikodu, boş sözler…
Bu süreçte hem üniversite hem de belediyede maruz kaldığımız haksızlıklar bir bir gözümüzün önüne geliyor. Sivas’ta üniversitede öğrencilere yapılan baskılar, öğretim üyeleri arasındaki ayrımcılık, fişleme olağan yaşadıklarımızdı. Aslında önceden de ayrımcılık vardı, ama bu dönemde artık resmileşmişti. Başörtüsü hedef alınmıştı ama derinlik burada kalmıyordu. İkna odalarıyla açıktan baskılar yapılıyordu. Ama hakları çiğnenenler hiçbir taşkınlık yapmadılar, sınıflarını tahrip etmediler, hatta kendilerine haksızlık eden hocalarına küfür bile etmediler. Hakeza 15 Temmuz sonrasında da gece nöbetleri oldu hiçbir hırsızlık, sarkıntılık duymadık… El ele, beyaz yürüyüş eylemlerinde hiçbir aşırılık yapılmadı. Oysa başka olayları hatırlayalım; kırılmadık yıkılmadık yer bırakılmadı.
Liselerde katsayı adaletsizliği ile sadece imam-hatiplerin değil meslek liselerinin de önü kesildi. Bugün eğer sanayilere çırak bulunamıyorsa bunun temel sebeplerinden birisi 28 Şubat kararlarıdır. Zira denge bir daha yerine gelemedi. Pek çok gence yapılan haksızlık onların hayallerini yıktı. Güvensizliği artırdı. Ümidini kaybedenin gözü dışarıda oluyor.
İktisadi alanda da millete ciddi yük binmiştir: 21 bankanın içi boşaltılmış, 300 milyar dolara yakın bir kayıp olmuştur. Anadolu sermayesi yeşil sermaye adı altında ciddi baskılarla karşılaşılmıştır. Orta Anadolu illeri özellikle Konya bu süreçte daha çok zarar görüştür. Birçok vakıf ve dernek kapatılmış........

© Yeni Meram