Şair, maddi ve manevi ilerlemeyi bir cümleye sığdırıp anlatırken; “Ben babamdan ileri doğacak çocuğumdan geriyim” demişti.

Şairi dinlemeli.

Kim ilerledi?

Kim geri kaldı?

Dönüp bakmalı!

★★★

Çıplak gözle bakınca: Bugün İşçi olup emeği ile geçininler babalarını geçme umudunu yitirdiler. Bugünkü işçilerin, işçi olan babaları kentin işçi semtlerinde bir ev alacak parayı biriktirebiliyorlardı. Onların çocukları bugünün işçileri ise ücretlerinden artırıp bir ev alabilmenin hayalini bile kuramıyor.

★★★

Memurlar da babalarının çok gerisinde kaldılar. Bugünün memurlarının babaları, maaşları ile kentin orta tabakasının yaşadığı semtte 100 metrekarelik daire alabiliyordu. Bugün memur ailesi (söz gelimi öğretmen) karı-koca çalışsalar bile bir daire alabilmenin çok uzağındalar.

★★★

Bugünün gençleri.

Bugünün esnafları.

Bugünün çiftçileri.

Bugünün emeklileri.

Kalkınmada ve ilerlemede hem babalarından geriye düştüler ve hem de “doğacak çocuklarının kendilerinden ileri olması ihtimalini umut etmenin” çok uzağında kaldılar.

★★★

“23 yıllık kesintisiz değişmeyen tek adama tapınma modeli” babasından geri ve doğacak çocuğundan da geri durumuna vidalandı. Büyük çaplı toplumsal öfke var. Kendini meydanlarda, tarlalarda ifade ediyor. İşte önceki gün işçiler de çiftçileri örnek alıp, Çerkezköy sanayi bölgesinde meydana indiler.

Kızgınlık.

Yakınma.

Dövünme.

Yükseliyor.

★★★

Beni anlayın!

“Tek adama tapınma modeli” diye yazmam ağır bir yakıştırma, yakışıksız bir ifade........

© Sözcü