Bazıları yeis / ümitsizlik müptelâsı / tutkunu olmuş! Bedbinlik / karamsarlık hastalığına yakalanmış! Onlara göre, ulema / âlimler azalmış, hem kemiyet / sayıca hem keyfiyet / nitelikçe olumsuzluklar yüzünden; yakın bir zamanda din sönecek!

Oysa endîşeleri yersiz. Kâinat / evren’de namazlar kılındıkça. Minarelerde ezanlar okundukça. Câmiler dimdik ayakta nöbet tutmaya devam ettikçe. Minareler göklere doğru el açarcasına uzandıkça. Mabet, câmi ve mescitlerin; vazîfe ve görevleri sürdükçe. İslâmiyet her an ışıl ışıl, inşallah parlayacak.

Çünkü, her bir mâbet bir muallim / öğretmen gibi, hâl diliyle durmadan ders vermekte.

Aynı şekilde, İslâm’ın iz ve nişanlarını taşıyan her İslâm eseri; Müslümanlar için, birer üstad / mürşit / yol gösterici hükmünde.

Onlar lisanı hâl ile, dinin hak ve hakikatlerini, Müslümanların kendi gerçeklerini asla unutmamaları gerektiğini, her an telkin ediyor. Üstelik bu tabii vazîfe ve görevlerini, hiç unutmadan hatâsız bir şekilde ifa edip sürdürüyor. İslâm rûhunu, bakanlara fehmettiriyor / anlatıyorlar.

Evet onlar, zamanla tecessüm etmiş / cisimleşmiş İslâmiyet nûrundan başka bir şey değiller.

Sanki İslâmiyet’in........

© Önce Vatan