karadeniz'in yükseltilerindeki dağ köylerinde 1960'lı yıllarda zaman kavramı yoktu sanki birçok insanın evinde değil radyo takvim ya da saat bile yoktu

ramazan ayı geldiğinde her köy kendi içinden kur'an-ı kerim'i ezberinden bilen kişileri ramazan ay’ında imam yaparlardı

*

hayal meyal olsa da anımsadığım kadarıyla o zamanlar şimdiki gibi hiç kimse kimseyi inanç kutsalında sorgulamazdı ancak ramazan ayı geldiğinde herkes sevinirdi içten içe çünkü yokluğun verdiği ağır yoksulluk yükü en azından iftar ya da sahurda birkaç yiyeceği bir arada görme şansı verirdi herkese

kimi aileler daha varsıl olsa da ortak payda yokluk ve az çok var olanı paylaşma duygusuydu

*

üç dört mahalleden oluşan köyümüzün en üst mahallesindeydi bizim evimiz

bizim mahalleden sonra da yayladan önceki yerleşim olan mezerelere de yakındı

karganın bile üç molada çıktığı bir yer

boztepe'den atılan ramazan topunu duymak için görevli amcamız pür dikkat kesilirdi köyün kente doğru uzanan kıranında gelecek olan sese odaklanır hiç kimse çıtını çıkarmaz top sesini duyar duymaz da akşam ezanını burada okurdu görevlisi

*

büyüklerimiz iftar........

© Karadeniz'de sonnokta