MSc Psycholoog

Het credo luidde toen ook al: 'eigen volk eerst'.

Na de inauguratie van het nieuwe extraparlementair kabinet moet de zon weer gaan schijnen in Nederland. Althans, dat zegt en beoogt men. Maar vorige week werd er stante pede op ingehakt door de oppositie. Meteen. En daar had het kabinet niet zo veel weerwoord op. En echt eensgezind en stabiel leek het ook niet echt voor het zomerreces.

Zo ook gisteren toen ik even kort de televisie aandeed. De partijloze nieuwe minister-president kwam op bezoek bij de NOS en er werden een aantal vragen gesteld en beantwoord. Waar dhr. Schoof communicatief toch stroperig en grauw overkomt en met name op het vraagstuk van asiel lijkt de heer W. heel gedecideerd. Toch is dhr. Schoof 'terughoudend'.

Het dossier asiel en migratie blijft een hoofdpijndossier voor Nederland. En ik voorspel dan ook niets goeds. Want, zo luidt het devies, we zijn immers zo gastvrij en goed geweest, het mag wel een keer wat anders. Maar is dat zo? Zijn wij écht wel zó gastvrij en goed geweest?

Een kijkje in de geschiedenis
Regelmatig moet ik horen dat Nederland enorm gastvrij is en het presenteert zich van oudsher graag als een enorm gastvrij land voor (politieke) vluchtelingen.

Nederland heeft naar ratio tóch de meeste joden gedeporteerd, als we een pijnpunt mogen noemen. Dus dat 'gastvrije' Nederland heeft ook een heel ander gezicht lijkt me. En ook toen ik met wat oudere buurmannen ging spreken en de archieven en boeken indook. Een gezicht dat thans weer dezelfde vorm lijkt te krijgen.

Jaren dertig
Duitse Joden die in de jaren dertig vluchtten voor het nazibewind stuurde Nederland ad hoc terug. Dat was toen beleid. Ze kwamen vaak vanuit Berlijn te voet, op de vlucht voor het genadeloze nazibewind. Na een barre tocht hadden tien joodse vluchtelingen een schuilplaats gevonden in de Sint-Jozefkerk van Kaalheide, een wijk in Kerkrade. Maar dat verblijf zou niet lang duren.

‘Joden', schreeuwden de schoolkinderen die de vluchtelingen hadden opgemerkt. En vervolgens gingen ze er halsoverkop vandoor. Toegesnelde politieagenten wisten er nog vijf op te pakken, die prompt weer over de grens werden gezet. Doordat omliggende gemeenten snel waren gewaarschuwd konden de vijf anderen in de kraag worden gepakt op het station van Heerlen. Hen wachtte hetzelfde lot: terug naar Duitsland, in de armen van de nazi’s.

November, 1938
Nee, dit gebeurde niet in het holst van de Tweede Wereldoorlog. Sterker nog; we tekenen november 1938 op, toen het Limbursch Dagblad in een kort bericht op de tweede pagina melding maakte van dit 'incident'. In Nederland was nog geen Duitser te bekennen. Joden hadden nog steeds dezelfde rechten als alle andere........

© Joop