varlığından korkarken

nasıl da cesurdum hükümlerine karşı

kalbimin ücra bir köşesinde

doludizgin atlar gibi ilerliyor karanlık

diğer köşeleri henüz aydınlık

harflerim eksilirken alfabemden

kelimelerim siliniyor defterimde

defalarca kuşatılsa da

zapt edilemeyen kalelerim var

bir gölge yükseliyor gölgelerin içinden

ve bulutlara değiyor kalelerimin burçları

zehirli hediyeler alıyorum tanımadığım ellerden

bağışlıyorum şehrimin sokaklarını

yüzlerini bile yitirmiş kipkirli ellere

insanları asıyorlar her........

© İnsaniyet