Υπάρχει ένα σχεδόν εμφυλιοπολεμικό μίσος στη νεοελληνική κοινωνία –το «μίσος προς τον καθηγητή»– που δεν ξεκίνησε με τον ερχομό στην εξουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με τον ερχομό του Σημίτη στην πρωθυπουργία. Οσοι από τότε εισήλθαν στην πολιτική και συνδέονταν ή προέρχονταν από τον ακαδημαϊκό χώρο, κάθονταν κάπως στραβά στον λαιμό πολλών που έδωσαν κομματικούς, συνδικαλιστικούς αλλά και επαγγελματικούς αγώνες και έφεραν στα κόμματα ψήφους γυρνώντας πόρτα-πόρτα στα καφενεία, στις πλατείες. Η απώλεια του Ανδρέα σήμανε για το ΠΑΣΟΚ την απελευθέρωση του λαϊκού φαντασιακού από το ακαδημαϊκό υπόβαθρο που έφερνε ο ιδρυτής του: η ρητορική –και η πολιτική του ενίοτε– πήγαζε από τη μακροοικονομία στο Berkley και από τα διδακτορικά του, αλλά επικοινωνούσε με τα απλά πτυχία των κομματικών μελών ή τα απολυτήρια λυκείου του απλού λαού. Ο ερχομός του Σημίτη στην εξουσία (καθηγητή στη Γερμανία πριν από το Πάντειο) σήμαινε σταδιακά κυβερνήσεις και με καθηγητές Πανεπιστημίου (Χριστοδουλάκης, Στεφανής, Κουμάντος, Κρανιδιώτης, Σταθόπουλος, Φατούρος, Γιαννίτσης, Σπράος, κ.ά) πλάι στα ιστορικά κομματικά στελέχη (και σήμαινε και μερικούς ανθρώπους πολύ κοντά του, σαν τον Νίκο Θέμελη...).

Και όλο αυτό ήταν για κάποιους μια απειλή στη σάρκα του........

© EFSYN