Ömer Erdem’in denemelerinde üç ana unsur görüyorum. “Denge”, “mesafe” ve “akışkanlık”. Erdem, konusuna dengeli ve “eleştirel” mesafeyi bozmadan yaklaşabiliyor. Bir yanda da metin akıcılığını, dinamizmini, tazeliğini ve sıcaklığını koruyabiliyor. “Günler Çözüldükçe” ise bir denemeler toplamı olarak bu üç özelliğin de hakikat ateşinden geçtiği bir toplam olarak karşımıza çıkıyor. Zira Ömer Erdem’in kendi şahsiyetini olgunlaştırdığı, kendi şiirini kurduğu dönem, aynı zamanda da Sezai Karakoç’la bulunduğu günler. Dolayısıyla Ömer Erdem’in “denge” ve “mesafenin” en zor korunabildiği bir konuda kaleme aldığı bir denemeler bütünü “Günler Çözülürken”.

Sezai Karakoç’la Ömer Erdem kadar tanışıklığı olmayan insanların kaleme aldığı metinlerde koruyamadığı “denge” ve “mesafeyi” okuyor, o “dinamizmi” bütün gücüyle hissediyoruz metinde. Üstelik metnin bir öznesi de kendisi olduğu halde… Gençliğinin altı yılında Sezai Karakoç’la hemen hemen her gün görüşen Ömer Erdem’in onunla ilgili şahitliklerini yorumladığı, kişiliğine ve hayatına ilişkin anlamlı detayları teşhirciliğe düşmeden analiz ettiği, eserlerine bu şahitliklerin ve analizlerin imbiğinden geçen bir bakışla yaklaştığı bir metin “Günler Çözüldükçe”.

Kitapta yer alan her deneme Sezai Karakoç portesine bir çizgi daha ekliyor. Bazen anılar, anekdotlar bazen de Karakoç’un mısraları metinlerin taşıyıcı kolonları oluyorlar. Evet, kitaptan bir binadan bahseder gibi bahsettiğimin farkındayım. “Günler Çözüldükçe”, bir tema etrafında art arda sıralanmış bir yazılar toplamı değil epey düşünülmüş ve tasarlanmış, bir bina gibi inşa edilmiş bir kitap. Beri yandan bu inşa edilmişlik durumunun bizi samimiyetten uzak bir proje ile karşı karşıya olduğumuz vehmini uyandırsın istemem. Çünkü samimiyetin sıcaklığı ve dinamizmi hassasiyetle korunmuş metinde. Bir otopsi raporuyla değil nefes alıp veren, insanda tekrar okuma isteği uyandıran bir kitapla karşı karşıyayız.

“Günler Çözüldükçe”de sayfalar ilerledikçe Sezai........

© Edebiyat Burada