Şair Osman Özbahçe’nin son şiir kitabı geçtiğimiz aylarda yayımlandı. “Dil Çöktü” ismini taşıyan kitapta 2020-2023 arasında farklı dergilerde yayımlanan 10 şiir bir araya getirilmiş. “Uzun Yürekli Nehir”, “Düşmanlık”, “Kral”, “Türkiye Kitabı”, “Dogma”nın ardından gelen bu altıncı kitap özellikle “Türkiye Kitabı”ndan itibaren beliren farklı biçim denemelerinin devamı niteliğini taşıyor.

Özbahçe sadece şiir değil eleştiri alanında da özgün çalışmalarıyla biliniyor. Son iki yılda art arda yayımlanan “Zarifoğlu İns’teki Yabancı”, “Zarifoğlu Efsane ve Şiir”, “Okuma Süreçleri”, “Edebiyatsız Edebiyat”, “Çevrimdışı” isimli kitaplar Özbahçe’nin velut bir şair olduğuna işaret ediyor. Şiir kitaplarını da eklediğimizde neredeyse iki ayda bir esere tekabül eden bu verimin bir benzeri olduğunu sanmıyorum.

Daha önceleri yayımlanan “Sağlam Şiir”, “Modern Şiirimizin Kökleri”, “Kural Dışı”, “Analiz”, “İkinci Yeninin Doğuşu”, “Görevimiz Tehlike” gibi kitaplarıyla Türk şiirinin âdeta röntgenini çeken Özbahçe’nin belirli isimler ve temalar üzerinden çalışmalarını sürdüreceğini varsayabiliriz.

Şiirin içinden gelen bir isim olarak Özbahçe’nin eleştiri alanında ortaya koyduğu bu verimin niteliği gün geçtikçe daha iyi anlaşılacaktır. Çünkü şiire dair en çok da şairin yazması gerektiğine inananlardanım. Hele ki eleştirilerini, yazdığı şiirleriyle besliyorsa ortaya dört başı mamur bir iş çıkıyor demektir.

“Dil Çöktü”deki şiirler özellikle günümüz şiirinin yavanlığına bir reddiye niteliği taşıyor. Çünkü Özbahçe’ye göre şiirde durmuş, oturmuş kalıplar şairi çürümeye sürükler. Bu sebeple de şairin sürekli yeniyi,........

© Diriliş Postası