”یار، مرچیگێں گرم مردمء بے رۆگنءَ پچیت.“ زبیدهءِ گۆشاں بچکّےءِ تئوار کپت. همے دمانءَ آئیءَ که کَش ءُ کرّاں چارت، ته آئیءِ گُمانءَ کش ءُ کرّءِ درسێں مردم چۆ کاشُکێں ماهیگءَ بلاهێں هئیک‌پچےءِ تها پلپٹگا لگّتنت، پوره بے رۆگنءَ بوّگا اَتنت. کندگ‌ئےِ آتک. بلے آئیءِ گمان چه ادا نه‌اۆشتات. پدا آئیءَ گمانءَ دیست که درس جاندر اَنت. جنێن ءُ مردێن. ءُ پدا آئیءِ گمانءَ کش ءُ کرّءِ درسێں مردێن آیانی جسمءِ زنڈی ءُ لاگری ءُ کد ءُ بالاد ءُ رنگءِ هسابءَ برهنگا دیستنت که همے بلاهێں هئیک‌پچءِ تها بوّگا اَنت. همے پئیما جنێن همایانی کَدّ ءُ بالاد ءُ رنگ ءُ زنڈی ءُ لاگریءِ هسابءَ. ٹیچراں بگر تاں چئوکیداراں درها آئیءِ گُمانا هرکَس انچۆ بوّگا اَت. آئیءَ وتی هئیال ٹگلێنت ءُ پدا که نۆکێں مردمے دیست‌ئےِ، آئیءِ گمانءَ آ ائول گۆں پُچّان ءُ پدا برهنگا کڑائیءَکت. گۆں وتا کندگا لگّت که آئیءِ فئونءَ رنگ دات. آئیءِ دزگهارءِ فئون اَت که ما مئین‌گئیٹءِ دپا ودارا اێں،هۆریگا هۆسٹلءَ رئوێں.

هۆسٹلءِ اے کۆٹیءَ ماهکان، زبیده ءُ هانی هۆر اَتنت. زبیده هسٹریءِ نۆدربرے اَت، ماهکان بلۆچیءِ ءُ هانی فائن‌آرٹسءِ. هۆسٹلءَ که رستنت، هێدا میستگ‌اتنت ءُ لئین هم نێست‌اَت.

”اُف اڑے لئین والهاں کلام بجں. جلێں نێمرۆچا هم لئین ندئینت،“ زبیدهءَ گوَشت، فرێج‌ئےِ پچ کت ته هر سئیئێں فرێجءَ آپءِ مان کنگا بێهال بوتگ‌اَتنت. سهبءَ اشتاپ اشتاپیءَ در آتکگ‌اَتنت.

”ماهۆ، برئو اڑے وتی بسٹیءِ کمرهءَ آپے بیار،“ هانیءَ چادر دئور دات ءُ تهتءِ سرا بوستگا وپت ءُ گوَشت‌ئےِ.

”منا، با، وتی ازّت انچۆ دۆست اِنت که عزّتءَ مِهرُک دۆست بوتگ،“ ماهکانءَ گوَشت ءُ سئےئێناں کندت.

”تئو، اڑے ماهۆ، همے عزّت ءُ مهرُکءِ اشکءِ کسّهءَ بکن یار. اشانی کسه کمّو مردمءَ سکونے بدئینت. آ زمانگان پوره اشک چۆں آسان بوته نه؟ مرچاں وَه سیدا سیدا گوازێن.“ هانیءِ چمّ پنکاهءَ سکّ اَتنت ءُ گوَشت‌ئےِ. زبیدهءَ چم شُشتنت ءُ آتک. چه ترماسءَ آپے اێر رێتک ءُ وارت‌ئےِ ءُ ماهکان‌ئےِ وار ندات.

بلے! بیا، اے کسّهءَ من کناں. پنجاه ءُ نُه رندا ماهکانءَ کتگ اے کسّه، بلے منی سر پر نبیت که مئے مهلوک وتی کسّهانی بارئوا اینچو امۆشنل ءُ پوزیسیو اِنت چێا؟ بۆشت اے کسّهءَ من کناں.“ دزگهاراں زانت که زبیده کسّهانی مرچ ءُ مساله پر کنگ ءُ کندێنگا سکّ زَبر اِنت. ءُ سئے ئێناں انچۆ........

© Balochistan Times