"Ben neyim?", "Niçin yaşıyorum?", "Görevim ne?"

Sorularının cevabı;

"Bizim yalnızca çok küçük bir zaman diliminde, çok küçük bir parçasını bildiğimiz o bütünün ve insanlığın varlık anlamı ne?” Sorusunun cevabında saklı…

İnsan hayatın dert ve saçmalık olduğunu kavrar…

Ölümün hayattan iyi olduğunu bilir…

Fakat hayatına son verecek zihinsel güce sahip olmadığı için sanki bir şeyler bekliyor gibi yaşar…

Bu zayıflığın yolu…

Çünkü eğer ben daha iyi olanı biliyorsam ve buna gücüm de yetiyorsa, kendimi daha iyi olana vermekten neden geri kalayım?

Aklım, yaşamın akılsızca bir şey olduğunu kabul etmişti.

Eğer daha yüksek bir akıl yoksa -ki yoktur ve varlığı hiçbir şeyle ispatlanamaz- o hâlde bence akıl, yaşamın oluşumunu meydana getirir.

Akıl olmasa, benim için yaşam da olmaz.

Fakat bu akıl eğer yaşamın sebebi ise, yaşamı nasıl inkâr edebilir ki?

Ya da tam tersine yaşam olmasa, benim aklım da olmaz; yani akıl yaşamın yaratığı ve yaşam her şeydir.

Akıl yaşamın meyvesi ve bu akıl bu yaşamı inkâr etmekte…

Bu........

© Akasyam