Bireyin kendini mutlu edebilme çabasındaki ilk adımı “ben kimim” sorusunu yanıtlamaktır.

“Ben Ayşeyim, ben Mehmetim, Ben Barışım, Ben Deryayım….”

Herkesin hayatı kendine özeldir. Hayatımızın içerisinde bir çok rolümüz olsa da

( mesleğimiz, birilerinin çocuğu olma, birilerinin annesi olma, babası olma, arkadaşı olma…) asolan kendi hayatımızdır.

Mutluluğu yaşamak için de yapmamız gereken öncelikle kendi hayatımızı sahiplenmek, yaşamak ve hayatımızdaki rolleri yerine getirirken kendi yaşamımızdan vazgeçmemektir.

Mutlu bir anne ve babaya sahip olan çocuk da mutlu olur, kendine değer verir ve hayattan ne istediğini bilir.

Çocuğun mutlu bir anne, babaya sahip olması demek anne ve babanın birlikte olması anlamına gelmemektedir.

Ne yazık ki toplumumuzda boşanmış anne ve babaların çocuklarının sağlıklı bir şekilde büyüyemeyeceğine, sorunlu bir insan olacağına dair bir inançla birlikte, anne ve babası ayrı olan çocuğa olması gerekenden daha fazla tolerans gösterme davranışı mevcuttur.

Çocuğun psikolojik olarak sağlığını olumsuz yönde etkileyen anne ve babanın boşanması değil, anne babanın ve toplumun çocuğa karşı olan yanlış davranış biçimi ve ayrılan çiftin birbirleriyle olan iletişimlerini devam ettirmemeleridir.

Anne ve baba olan çift birbirleriyle mutlu değilse, yardım almalarına rağmen farklı görüşleri ya da yaşanmışlıkları sebebiyle sorun yaşamaya devam ediyorsa aralarındaki evlilik ilişkisini sonlandırmak en sağlıklı davranış biçimi olacaktır.

Anne ve babanın boşanması bireylerin sadece eş ilişkilerini bitirmeli, anne ve babalık görevlerini bitirmelerine veya ihmal etmelerine sebep olmamalıdır.

Evli ancak mutsuz bir anne babaya........

© Yeni Düzen