Eğitim sorun mudur, yoksa yaşadığımız onca sorunun çözümü müdür?

Çok farklı coğrafyalar arasında sıkışmışken, biz yüzümüzü hangi tarafa döneceğiz? AB üyesi bir Kıbrıs’ın en önemli ortaklarından birisi mi olacağız? Yoksa Avrasya sempatizanı mıyız?

Evrensel değerleri, çocuk haklarını, çağın ihtiyaçlarını dikkate alacak mıyız? Yoksa milli değerlere sığınmakla mı yetineceğiz?

En büyük sorunumuz felsefi temelini dikkate almamak. Felsefi temelleri dikkate almadığımız için; özne de olamıyoruz, vizyon da belirleyemiyoruz, politika da ortaya koyamıyoruz, reform da yapamıyoruz.

Daha ilkokulu bitirir bitirmez her 10 çocuktan 7’sine “sen başarısızsın” diyen bir eğitim sisteminin başarılı olması mümkün müdür?

En çok zamanı İngilizce dersine ayırdığımız halde İngilizce konuşturamayan, ana dilinde okuma ve yazma becerisi kazandıramayan başka bir eğitim sistemi var mı bilmiyorum!

Çağ nüfusunun sadece 0’una mesleki teknik öğretim imkanı verebilen. Meslek lisesinde okumak isteyen öğrencilere “kontenjanlarımız doldu” diyen ama öte yandan da üniversite mezunu genç işsizler ordusunu her gün büyüten bir eğitim sisteminin başarılı olması mümkün mü?

Önümüzde iki yol var. Ya eğitimdeki mevcut kaotik yapıda devam etmeye razı geleceğiz ya da toplumsal bir seferberlik halinde eğitimde reform nitelikli dönüşümler yapacağız.

Eğitime ayırdığımız kaynaklar ile bu işi yapmamız mümkün değil. Eğitimin yapısal reformlara, bunu yapmak için de anlamlı finansal kaynağa, ihtiyaca dönük, akılcı........

© Yeni Düzen