Daha henüz bir buçuk yaşına varmamış bir sokak köpeğiyim ben. İsmim yok, kimse bana isim koymadı bu hayatta. Sokaklarda yaşarım.

Ben daha 3 aylıkken annem bir araba tarafından ezilmiş. O günü dün gibi hatırlarım. Günlerce yolun kenarında ezilmiş bedenine bakarak ağlamıştım. Birkaç kez ben de ezilme tehlikesi geçirmiştim tabii. Her fırsatta yanına gitmeye çalışıyor, burnumla ağlayarak itekleyerek uyandırmaya çalışıyordum annemin bedenini. Uyanmıyordu tabii annem ve beni daha çaresiz bir ağlama sarıyordu.

Sonra ekipler geldi, annemin bedenini alıp götürdüler. Takip etmeye çalıştım ama yetişemedim. Arabanın arkasından ağlamıştım yine, ama bu sefer göz yaşlarım sadece anneme değil, yalnızlıktan hissettiğim korkuyaydı aynı zamanda.

Açtım genelde ama yemek buluyordum sokaklarda. Aslında yemeğe karşı olan açlığım, sevgiye olan açlığımın yanında hiçbir şeydi. Annemi 3 ay sonra kaybetmiştim ve dibinde huzurla uyuyabileceğim hiç sahibim olmamıştı.

Bazen sokakta hayvan sever insanlar severdi beni. Adeta delirirdim sevgiden. Kuyruğumu sallamam o kadar hızlanırdı ki bütün bedenim de kuyruğumla birlikte dönerdi. Bu sevme bittiğinde yalnızlığıma ve üzüntüme dönerdim hep. Çoğunlukla sevmeden önce olduğumdan daha da hüzünlü olurdum.

Bir de sevilmek için yaklaştığım insanların kovalaması çok üzerdi beni. Benim onlara asla saldırmayacağımı bilmezler miydi? Ben onlara zarar vermek için değil kendimi sevdirmek için giderdim. Hoştlanırdım bazen, bazen de taş atarlardı. Korkardım kaçardım.

Aç olduğum bir gece sokakta et bulduğumda çok sevindim. Şanslı günümdü bugün, et bulamazdım çünkü her zaman. Tadı da çok güzeldi. Zevkle yedim.

Sonra anlamadığım şekilde mideme bir ağrı girdi. Acı çekiyordum, ağladım yardım bulmaya çalıştım. Ağzımdan köpükler gelmeye başladığında artık çok da kendimde değildim. Bir sonbahar gecesi gözlerim yavaşça kapandı Lefkoşa sokaklarında.

Bir buçuk yıllık ömrüm güvenli sıcak bir ortamda uyuyamadan geldi geçti.

Ve bugün öldüm ben, bu........

© Yeni Düzen