İki hafta aranın ardından yeniden yazabiliyorum. Tek elle yazdığım bir yazı bu. Haberi olmayan vardır belki başıma gelenlerden. Bir trafik kazası sonucu kolum ve bacağım alçıda şu an. On günlük hastane deneyimi, iki ameliyat ve işte yeniden evdeyim. Hayat bir anda değişiveriyor. Çok zor bir süreçti ve devam ediyor ama aynı zamanda sevdiklerimin, arkadaşlarımın değerini de yeni baştan teyit ettiğim bir zaman dilimi oldu bu. Üstüme sevgiler yağdıran siz okurlarıma da sonsuz teşekkürler. Üç dört haftaya her şey eskisi gibi olacak diye umuyorum. Hiçbir şey eskisi gibi olmuyor elbet, lafın gelişi bu söylediğim. Daha normal bir hayata dönmüş olacağım kastettiğim. Her şeyin değerini daha iyi bileceğim, hayata daha sıkı sarılacağım, çevremdekilere daha çok özen göstereceğim bir hayata. Aslında her şey çok daha güzel olacak, çekilen acılar boşa gitmemiş olacak. Bir çeşit yeniden doğuş hali. Yazamamamın en önemli nedenlerinden biri de ruh halimdi kuşkusuz. İnsan fiziksel bir acı, ruhsal bir çöküntü içinde olduğunda kendine odaklı oluyor. Bu süreçte sadece ben değil çevremdekiler de bana odaklıydılar ve karakteri bağımsızlık olan biri olarak epey ağır geldi bu bana. Başkalarına yük oluyorum diye üzüldüm. Ben de arkadaşlarımın her biri için aynısını, hatta fazlasını yapardım elbette. Bu sevgiyi ve dayanışmayı hissetmek muhteşemdi.

Yine bir Cumartesi sabahı. Yazımı aynı yerde ama tekerlekli sandalyede yazıyorum bu kez. Pencereden uçuşan iki kuşu izliyorum, hayat üzerine düşünüyorum. Kafam epey sersem hala hem uykusuzluk hem de ağrılardan. Geçici olan şeyler bunlar. Bir süre sonra sadece birer hatıraya dönüşecekler. Kalıcı olan dünyayla, başka insanlarla kurduğumuz ilişkiler. Pazartesi doğum günüm. Sıradan bir doğum günü değil bu. Emekli olacağım, yeni bir hayata adım atacağım bir gündü dört gözle beklediğim. Hatta yeni evimde kutlamayı bile hayal etmiştim. Türkiye’den beş arkadaşım doğum günü partim için bilet bakmaya başlamışlardı bile. Neyse, kutlama geç de olsa yapılır. Hastanede biraz oyalanmak biraz da iletişim için bir günlük tutmuştum. Bu hafta köşemi boş bırakmamak için onu paylaşayım sizlerle. Haftaya yepyeni ve umut dolu bir yazı sözüm olsun.

Sevgili Günlük,

Dün beni acil operasyon bölümünden ortopedi bölümüne çıkardılar. İlk koğuşta çok şeker bir Sri Lankalı kadın vardı; Theresa. Sri Lanka'ya........

© Yeni Düzen