Yaz hali.

Bahçeler, teraslar, sokaklar, iskeleler, halk plajları, marketler.

İnsanlarla, istesen de istemesen de yan yana gelme halimiz var.

Ah hayat ah.

Ve çocuk terörü var.

O çocuklarla başa çıkamazsanız, bende adını terör koyarım.

İnanılmazlar.

Bağırıyorlar, sus diyen yok.

Ve çocuğun rahatsız ettiği herkes, bu kıyamete katlanmak zorunda.

Bu nasıl bir çocuklara katlanma zorunluluğu anlayamadım ben.

Zorunluluk olan askerlik vardı, onda bile bedelli askerlik çıktı.

Parayı veriyorlar ve gitmiyorlar, zorunluluk hali kalmıyor yani.

Çocuklar, şuursuz bağırıyorlar.

Anneler, seni seviyorum diye bağırıyorlar.

Herkes bağırıyor.

Sanki senin çocuğun dünyanın çocuğu kafası.

Yeni nesil, z kuşağı, bilmem ne kuşağı anlamam ve dinlemem ben.

Çocuğun söz dinliyor mu?

Çocuğun terbiyeli mi?

Çocuğun insanları rahatsız ediyor mu?

Sadece buna bakarım ben.

Bizim bir ailemiz vardı, sus derdi, dur derdi, bağırma derdi.

Susardık ve dururduk.

İçinde hepimize ve hatta tüm canlılara ev olan yuvamız vardı.

Sakindik.

Terbiyeliydik.

Sokaklarımız yağmurda çocukluk kokardı, çok masum.

Şimdi, çocuklarınız şımarıklık kokuyor kimse farkında değil.

Bizim.

Yelkenlerimiz vardı, kulağımıza çocukluk üfleyen.

Şimdi çocuklarınızın kulaklarına kim ne üflüyor bilmiyorum.

Laf dinlemez, sözden anlamaz, kulağına ne........

© Yeni Birlik