İnsan dehasına dayanan bir medeniyet ancak bu kadar olabilir. Yani ellerinde onların nefis ve hissiyatlarını frenleyip aşacak Kur’an-ı Kerim gibi bir ilahi metin yoktur. Elinde olan da böyle pısırık, korkak ve şaşkın olursa nereden bulacaksın bir Tarık bin Ziyad’ı ve Yavuz Sultan Selim’i? Demek, ittihad-ı İslam, milliyet-i hakikiye-i İslamiyet ile gayrete gelmek ve ittihadı temin etmek bu devrin en büyük farz vazifesi ve şahsı manevinin kuvveti, kudret ve alametidir. İhmali de o nisbette tehlikelidir ve çok büyük bir zarardır. Bu “nemelazımcılık” en büyük ihanet yerine geçer. Zira küçük taifelerinde menfaat ve dünya ahiret saadetleri Türk milleti gibi büyük, kahraman ve asil millete bağlıdır. Yani cemahir-i müttefika-i Amerika gibi, “cemahir’i müttefika’i İslam” olarak en ulvi bir vaziyete girmeye mecburuz ve rahmeti İlahiyeden bekliyoruz. İnşallah göreceğiz ve ittihad-ı İslam’ın tam zamanı gelmiştir. Artık şahsi kusurlara bakılmaz. Onların bizden aldıkları bir seciye-i milliye de, “Eğer ben ölsem, milletim sağ olsun. Çünkü o milletimin içinde bir hayatı bakiyem var”........

© Yeni Asya