Üstatd Bediüzzaman; “Cumhur-i avama müteveccih olan bir fikir, bir kutsiyet almazsa söner. O desatire kutsiyet verecek iki muazzam rakib-i din var. Şu keskin fikir, gözünü açtığı vakit hasmını ve hasmının elindeki silahını Hiristiyanlık dini bulmuştur. Öyleyse fikir kutsiyet almak için İslamiyete dehalet etmeye mecburdur. (Asar-ı Bediiyye- Rumuz s. 87)

Avrupa ülkeleri o kuve-i kutsiyeyi elde etmek için muharref de, olsa dinlerine dost olmuşlar ve kazanmışlardır. Biz de, bu meskenetten kurtulmak için, bu kuve-i Kutsiyeye sahip çıkıp, bazı problemlerimizin Çözümü için uygulamaya mecburuz. Mesela:

Demokratlar rejimin hışmından çekindikleri için bu kuve-i kursiyeden mahrum kalarak, fikirlerine kuvvet kazandıramayıp kaybettiler. Fakat din adına yanlış yaptıkları halde “siyasal İslamcılar” bu kutsiyeye en azından söylem bazında da, olsa sahip çıkarak kazandılar ve Türkiyeyi dinli dinsisiz diye iki kutuplu hale soktular. İki tarafta alabildiğine fahiş hata veya yanlışlar yapsa da, fanatik taraftarlarınca hoş karşılandığından bu kronikleşmenin önü alınamıyor ve Türkiye mahiyeti meçhul bir kaosa sürüklenmek isteniyor.

Biri çıkıp da “o kuvve-i kutsiyeyi kullanmak suç değil mi? Dese. Benim cevabım; evet fakat, o kuvvei kutsiyeyi feda etmek veya düşmanlık etmek daha büyük ve katmerli suç değil mi? Şeklinde olacaktır. Zira; Küre-i arz gibi ağır ve alem-i İslama çökmüş mesaib ve devahiye karşı noktai istinadımız; muhabbet ile ittihadı, marifet ile imtizacatı efkarı, uhuvvet ile teavünü emreden nokta-i İslamiyettir. (Sunuhat, s.........

© Yeni Asya