HAYAT devam ediyor.
Ne çok duymuş, ne çok söylemişizdir bu sözü.
Doğrudur.
Hayat devam eder elbet.
Her şartta.
Ama bazen utanıyor insan... Aldığı nefesten, yediği ekmekten...
Tıpkı bugünlerde olduğu gibi.

Yine bir çocuk ölümü
Yine minik bir tabut...
Yine ağıtlar...
Ne kadar üzülsem az geliyor.
Daha fazla, daha fazla ağlamak istiyorum.
Elimden bir tek bu geldiği için olmalı. Elimden gelenin en fazlasını yapmak istiyorum.
Bir daha, bir daha bakıyorum fotoğraflara...

Aklımda hiçbir zaman cevaplanmayacak sorular

Mesela minik Narin

En son ne demiştir onu öldüren caniye...

Karnı aç mıydı?
En son Ne yazmıştır defterine
Düşündükçe tüm bunları canım biraz daha acıyor.
Hepimiz bir ağızdan bağıralım istiyorum.
Belki Narin ve diğer ölü çocuklar sesimizi duyarlar...
Onların farkında olduğumuzu, bizim için değerli olduklarını hissederler belki...
Ateşin sadece düştüğü yeri değil bizi de yaktığını bilir, biraz olsun teselli bulurlar belki...

Onların İsimlerini tek tek söylemek, her biri için tek tek yanmak istiyorum.

Narin, Leyla, Eylül, Irmak.
Sizi bilmem ama ben artık "ölü çocuklar" diyorum.
"Ölü çocuklar" deyimi bana gerçeği........

© Önce Vatan