İnsan belleğinin kılcallarında çevreye normalizasyon sürecimizi sağlayan önemli bir lob var. Herkesin yaşadığı kendi normali ve bu normalin dışına çıktığında algoritmik bir refleksle kendi yeni normalini doğuruyor ve eski normali hızla unutup yeni normalinin çerçevesini çiziyor ve yeni hikayesinde baş rol oynuyor.

1982'de James Q. Wilson ve George Kelling, suçun kentsel düzensizliğin bir sonucu olduğunu teorileştirirler ve Kırık Pencere Teorisi buradan doğar.

Malcolm Gladwell, çok satan kitabı “Kıvılcım Anı”nda bu durumu şöyle açıklar: “Eğer bir pencere kırıksa ve onarılmadan bırakılırsa, oradan geçen insanlar hiç kimsenin umursamadığını ve oranın bir sorumlusu olmadığını düşünürler. Kısa bir süre içinde daha fazla pencere kırılır ve anarşi algısı o binadan o binanın baktığı caddeye doğru yayılır ve "olur öyle şeyler, normaldir" mesajını verir.”

Toplumsal reflekslerin tümdengelimsel bir yönelimle bizi kuşattığı bir gerçektir.

Elalem ne der?

Toplumsal kuşatılmışlığımızın en bariz baskı balatasıdır yukadaki söz. Yeniliklerin, aykırı bakışların, toplumsal normatiflerin engelleyicisidir.

Üzüm üzüme baka baka kararır.........

© ngazete