Bir bahar tazeliği vardı çiçeklerin rengârenk sardığı sonsuzluğa gider gibi kaybolan yollarda. Hiç beklenmedik bir yönde ve anlık karar ile kaderin güzelleştiği heyecanlı yol. Tenhalığın ruha verdiği eşsiz huzur. Huzurun tablosunun sunulduğu bir yolda bir ruhun yakınlığı.

Bir meleğin gelip ansızın elinizden tutması ile başlayan belli belirsiz düşüncelerin içinizdeki değişime sebep olduğu zamanlar. Nereye gittiğini, hangi yola girdiğini, nereye varacağını bilemeyen bir delinin ruh hâli. Sadece gitmek ama bitmesi istenilmeyen bir yolda kaybolmak. Issızlığın evinde sadece kendi kalp atışını duymak gibi bir durum.

Geleceğe dair bir hayalin gerçekleşmesi değil ama geçmişin yeniden kurulmasını isteyen bir fikrin kararı bu. Çok eskilerde bir güne gidip oradan yeni bir yolculuk başlatmaya dönük bir hayal. Bir yerde durup nefes almak iyi olsa gerek. Bir pınar, ruhun kana kana içeceği huzur akıyordu. Bir avuç huzur, tarifsiz heyecan, coşkulu ve ürkek bir ceylan. Bir avcının sabrı belki böyle sonuçlanırdı. Huzurun aktığı o pınara uzatılan ağza dolan ve insanı kendinden geçiren tat. Akıyor, akıyor ve kalpten kalbe doluyordu. Pınarın sunduğu bu leziz ikramla dertlerinden kurtulan delinin az da olsa susuzluğu giderilmişti. İlk kez böyle bir pınardan içiyordu bu huzuru. Dudaklarına değer değmez vücudunda oluşan o ferahlıkla pınara baktı. Ne güzeldi!........

© Milat