(…)

Öğretmene saygı besle ve onu sev oğlum! Çünkü baban da onu seviyor ve saygı besliyor. Çünkü kendisini unutacak olan bu kadar çocuğun mutluluğu için hayatını harcıyor. Onu sev, çünkü o senin zekânı açıyor ve ruhunu yüceltiyor. İleride sen büyüdüğün, o ve ben artık dünyada bulunmadığımız zaman, onun anısı benimkinin yanında aklına gelecek ve kuşkusuz otuz yıl sonra bile, onun iyi yüzünün bugün kavrayamadığın kederli ve yorgun anlamı sana üzüntü verecek. Onu sevmediğin, belki kendisini üzdüğün için utanacak ve acı duyacaksın.

Öğretmenini sev! (…) Onlar, seninle birlikte büyüyen binlerce çocuğun ruhuna ışık tutmaktadırlar. Değerleri iyi anlaşılmamış olan bu fikir yapıcıları, ülkemize bugünkünden daha iyi yeni kuşaklar hazırlamaktadırlar.

Sana iyilik yapanlara, hele bunlar arasında aileden sonra birinci sırada gelen öğretmenine saygı beslemezsen, bana karşı beslediğin sevgiyi yapmacık bulacağım.

Öğretmenini benim kardeşimmiş gibi sev! Seni okşadığı zaman da, azarladığı zaman da; haklı olduğu haksız olduğu zaman da sev! Neşeli ve sevimli olduğu zaman da sev onu; fakat kederli olduğu zaman daha da fazla sev…

“Öğretmen” adını her zaman saygılı bir dille söyle. Baba kelimesinden sonra, bir insanın diğer bir insana söyleyebileceği en yüce, en kutsal ve en tatlı isim budur.

Baban

İtalyan yazar Edmondo de Amicis’in (1886-1908) Türkçeye “Çocuk Kalbi” olarak çevrilen Cuore (Kalp) adlı çocuk romanında yer alan bu satırlar, pek çoğunuzu çocukluk yıllarına götürmüştür. Kitapta ilkokul çağındaki bir çocuğun okul ve sosyal hayatı çocuk diliyle anlatılmakta, yer yer ebeveynlerin çocuğa yazdığı mektuplar yer almaktadır. Alıntılanan mektup bunlardan birisidir.

Yazıya böyle bir giriş yapma nedenim, son zamanlarda ziyaret ettiğim okullarda veya medyada yer alan haber ve paylaşımlarda öğretmene saygısızlık boyutuna varan davranışların fazlaca dillendirilmesi. “Yirmi........

© Maarifin Sesi