Kutuplaşmayı bir türlü aşamıyoruz, Türkiye’nin reel sorunlarını rasyonel zihniyetle araştırıp çözümler üretemiyoruz.

Sık sık hatırlatıyorum. Yüz yılda bir Japonya, elli yılda bir Güney Kore olamadık. Son yirmi iki yılda da kişi başı gelirde, önce yükselip sonra düşerek yerimizde saydık, hatta büyüyen dünya ekonomisi içinde payımız, 1980’ler seviyesine düştü.

Birbirimize söyleyeceğimiz söz kaldı mı? Kalmadığı içindir ki “Ulu Önder” ve “Ulu Hakan” simgelerinin kavgasıyla vakit geçiriyoruz.

Milli Mücadele döneminde bir Eskişehir-Kütahya muharebesi vardır. Temmuz 1921’de Türk ordusu Yunan ordusu karşısında mağlup oldu. Genelkurmay kayıtlarına göre 30 bin Mehmetçik ordudan firar etmişti!
Mustafa Kemal, İsmet ve Fevzi Paşalar, elde kalan mevcudun kırılmasını önlemek için orduyu Sakarya nehrinin doğusuna çektiler. Yunan Eskişehir’e girdi. Meclis’te büyük öfke… Fevzi Paşa “sorumlu benim” diyerek yatıştırdı.

Fakat ordu bir ay içinde toparlandı, teçhiz edildi, üstün bir moral ve muharebe azmi kazandı. Ve Eylül 1921’de muazzam Sakarya zaferi kazanıldı.

Milli Mücadele’nin en büyük muharebesi ve en büyük zaferi budur. Büyük Taarruz’un temelinde Sakarya zaferi vardır. Mustafa Kemal “melhame-i kübra” demiştir.

Arnold Toynbee 1924’te yayınlanan “Türkiye” adlı kitabında Sakarya savaşı için “20. Yüzyılın en büyük savaşlarından biridir” diye yazmış, Sakarya’da “durumun tersine döndüğünü, artık Türklerin üstün taraf haline geldiğini”........

© Karar