Her şeyin mükemmel olmasını isteyen kimseler “mükemmeliyetçi” olarak tanımlanır. Bu sıfat genellikle beğeni ve takdir amaçlı olarak kullanılır.

İçtiğimiz su dahil, ölçüsüz olan her şey zararlı olabilir. Gereksiz derecede mükemmeliyetçilik de faydalı olmadığı gibi, zararlı da olabilir. Zararlı olabilecek mükemmeliyetçilik, “klinik mükemmeliyetçilik” olarak tanımlanır (1).

Klinik mükemmeliyetçilik, anksiyete bozuklukları, depresyon gibi ruh sağlığı koşullarıyla bağlantılıdır ve bazen, sanılanın tersine, odaklanmayı ve üretkenliği olumsuz etkiler. Psikoloji profesörleri üzerinde yapılan bir araştırma, kendine yönelik mükemmeliyetçiliği daha yüksek olan akademisyenlerin toplam araştırma yayını ve atıf sayılarının diğerlerine göre daha düşük olduğunu göstermiştir.

Bir tıp profesörü, klinik mükemmeliyetçiliğin sakıncasını deneyimleyerek anladığını şöyle ifade ediyor:

Kariyerimin başlarında, tıp kurulu sınavlarına hazırlanan küçük bir grup asistan hekime bir konuşma yapmam istenmişti. Bu konuşmayı hazırlamak için haftalarımı harcadım; resimler, vakalar ve güncel araştırma çalışmalarından oluşan slaytlar hazırladım. Gün geldiğinde, bir saatlik konferansımı sunacağım için heyecanlıydım. Konferansın sonunda 10 kişi tek kelime etmeden odadan çıktı. Sadece biri durup bana teşekkür etti.

O anda, mükemmellik için çabalamamın bana yardımcı olmadığını fark ettim. Bu tek ders, saatlerce değerli çalışma zamanımı ve çok sayıda bilişsel kaynağımı tüketmişi. Hepsi de muhtemelen dinleyicilerine çok az fayda sağlayan ve kendi kariyerimde ilerlemem için değerli olmayacak bir proje için.

Bu profesör, bu deneyimden sonra ne zaman mükemmeliyetçi olunup ne zaman gevşeme gerektiği üzerinde yoğun bir çaba harcayarak dört strateji geliştirdi.

Tıpta, tedavi uygulamalarında, risk-yarar oranı göz önünde bulundurulur. Tedaviye başlamadan önce bir ilacın riskleri ile potansiyel faydaları tartılır.

Bir ders verecekseniz, derse hazırlık için harcanan çaba ile potansiyel fayda arasındaki dengeyi dikkate almalısınız.

Bir........

© Karar