Zaman ne çabuk geçiyor, durdurabilene aşk olsun. Daha “dün yakınlığında” başlayan günaydınlar, merhabalar, “nasılsınızlar, arkadaşlıklar, dostluklar, insanın içinde ayrılan ve doldurulan seçkin yerler”; içilen çaylar kahveler, yapılan sohbetler, şakalar, espriler, anlatılan dertler, sıkıntılar, ülke sorunları… Ve ne zaman geçti bunca yıllar? İnsan hayıflanıyor.

Öyle dolu, öyle daraltmadan, “zaman geçmek bilmiyor” demeden, hatta “bana zaman yetmiyor” müsrifliğine kaçmadan, kendini iyi hissederek giderken, birden hiç beklenmedik bir şeyler oluyor, bir dost için “hastaneye kaldırıldı” deniyor, beş on gün sonra da “öldü.” Bu kadar basit, bu kadar kolay ve bu kadar anlamsız ve saçma, öyle mi? Ya “kıriz geçirdi, yoğun bakımda” sözü, insanı şok ediyor. “Gençti”, “öyle ya kanser!” Kaşla gözün arasında ölüm…

İnsan bildik, tanıdık ise… Hele “merhaban” varsa, konuşmuşluğun, arkadaşlığın, dostluğun, bir an önce iyileşmesi dileğinden başka bir şey gelmiyorsa elinden... “Bir şeye ihtiyacın olursa, mutlaka beklerim, darılırım sonra…” Boşlukta kalmasını istemiyorsun, gerçekte en zor zamanında yardımcı olmak istiyorsun. “Kimi sözle, davranışla, kimi para ile.” Sağlık bu, ötesi yok ki… Bilinmez, görünmez inançlarda bir öteki dünya. Ya “sosyal” özelliğini yitirmişse devlet, ne demeli, ne yapmalı o zaman, çaresizlik içerisinde kıvranırken insan devletini yanında göremiyor…

Tedavi uzadıkça yorgun düşüyor insan. Kuşkular “çok ağır soruları ve çok ağır sonuçları” getiriyor. Öyle ya “niye bu kadar uzadı bu tedavi?” Rivayetler, fısıltılar insanın başını döndürüyor, kanını donduruyor: “Doktorlar bir şey anlamadı.” Gerçek öyle mi acaba? Bunca yılın, bilgili, deneyimli doktorları bir şey anlamadı da, biz mi anlamadıklarını anladık bu cahil kafamızla?” Yoksa gerçeklerle karşı karşıya kalmak istemediğimizden mi öyle konuşuyoruz? “Kötü hastalık.” “Hımmm!”........

© Karadeniz'de sonnokta