Bütün işlemleri tamamlanmış olarak gelir ölüm. Bugüne değin hiç kimseden, işlerimin çokluğu sebebiyle zamanın farkına varamayıp, ölümü kaçırdım veya ucunu açık bırakıp erteledim kabilinden sözler duyulmamıştır. Kişiyi, ölümle karşı karşıya bırakan korku, endişe vs., ölüm sonrasına cesedimizin mi, ruhumuzun mu intikal edecek olmasıdır. Her ikisi mi veya hayat mı? Bu soruların cevabı neyi rab edindiğimizle ilişkilidir.

1994 yılında gördüğüm bir rüya vardı. O rüya hayatımın dönüm noktalarından biri oldu. Hayat ve ölüm üzerindeki tefekkürümün bambaşka bir âlemin ufuklarına kanat çırpmasını, her şeyi sil baştan düşünmemi ve derin bir kavrayışın vadilerinde seyahat etmemi sağladı.

Rüya şöyleydi:

Ölmüşüm. Naaşımı mezara koymuşlar. İki melek gelip beni uyandırdı. Gözlerimi açıp, ne olup bittiğini anlamaya çalışırken o iki melek, sen öldün dediler. Mezara konulduğum pozisyonumu bozmadan, yattığım yerden, demek ben öldüm öyle mi dedim. Evet dedi melekler. İyi de tamamlamam gereken bazı işler vardı, acele etmediniz mi diye biraz da çıkışır bir tonda karşılık verdim. Meleklerin yüzünde bir tebessüm belirdi ve........

© İnsaniyet