Grev bildirisinin altında sağlık ve sosyal hizmetler iş kolunda, meslek odası, dernek ve sendikalardan toplam 14 örgütün imzası vardı. Örgütler bildiriyi sadece imzalamadılar. Grevde de birlikteliği sağladılar. Hükümet sağırları oynasa da grev etkili başladı.

5 Kasım günü aile hekimleri en doğal hakkı olan üretimden gelen gücünü kullandı. Diyarbakır da örgütlü olan Tabip Odası, Aile Hekimleri Derneği , SES, Hekim Birliği Sendikası, Hekim Sen, Birlik Dayanışma Sendikası ve ilk defa bir greve katılan, örgütsüz aile hekimleri ülke genelinde alınan karar gereği il sağlık müdürlüğü önünde açıklama yapmak istedi. Ancak İl Sağlık Müdürlüğü’nün çağrısıyla müdürlük önüne gelen il emniyet müdürlüğüne polisler tarafından basın açıklaması engellenmek istendi. Sağlık emekçilerinin direnişi engellemeyi boşa çıkardı. Basın açıklaması kitlesel bir foruma dönüştürüldü.

Bu direniş sonucu 6 ve 7 Kasım’daki açıklamalar da polisin temsili düzeye inmesini sağladı. Foruma dönüşen bu açıklamalar da sağlık iş kolunda birlik öne çıkıyordu. Birleşerek haklar korunabilir ve kazanılırdı. Birleşmenin yanında işkolundaki örgütlerin dayanışması öne çıkıyordu.
İş kolu sendikacılığını savunan, meslek sendikacılığını eleştiren ve yıllarca bunun mücadelesini veren biri olarak, hekim sendikalarının grevdeki tutumu beni hem şaşırttı hem de o anda gelecek adına umut verdi. O gün için hekim sendikalaşmasının 5- 7 Kasım grevlerin de ki gibi birleştirici, dayanışmacı olarak devam etmesini umdum.

Forum katılımcılarından birinin, Aile Hekimliği başlangıcında, bir sağlık emekçisinin ‘Aile Hekimleri olarak ücretleriniz artıyor ama mesleki özgürlüğünüz gidiyor’ hatırlatması, forumu yöneten beni geçmişe götürdü.

Aile Hekimliği ilk olarak 1992 yılında DYP- SHP koalisyon hükümeti tarafından gündeme getirilmişti. Ancak o dönem sağlık iş kolunda fiili meşru sendikal mücadele veren Tüm Sağlık - Sen, Genel Sağlık - İş, Sağlık Sen........

© Güneydoğu Ekspres