Modern, vaat edilen ama sürekli ertelenen bir cemaatin duygusuyla yaşadı. Bu duygu sayesinde modern hayatın koşullarına katlanabildi. Postmodern ise artık geçmişi hatırlamıyor bile. Altın çağ, yitirilmiş cennet mitolojik anlatılarda, masallarda kaldı. Durmadan parçalarına ayrılıyor, kimi zaman şikâyet etse de parçalı varoluştan başka bir varoluş bilmiyor, benimsedi. Parası bile değişti. Avuçlarının içinde tutabildiği banknot yerine, dokunamadığı sanal parçalar (Bitcoinler) biriktiriyor. Vaat edilen bir bütüne dahil olmak yerine ancak parçalarla kendine yeni hayatlar kurabileceğine inanıyor. O yüzden verili her türlü bütünden, vaat edilen cemaatten kaçınıyor. Kimi zaman parçaları bir araya getirerek, bazen de çağrıya uyup parçalarla bir araya gelerek kendini dışa vurabiliyor. Estetik formlarını bile parçalarla üretiyor. Kripto paranın muadili, dijital sanattır. Baudelaire’in modern hayatın kahramanı olarak tanımladığı paçavra toplayıcısının postmodern muadiliyse dijital sanatçıdır. Modern, şehrin sokaklarından işine yarayabilecek atıkları toplar ve atıklarla yaralarını iyileştirmeye, kendini onarmaya çalışırdı. Postmodern ise sanal alemin dijital atıklarını topluyor ve dijital atıklarla kendi yolunu inşa etmeye çabalıyor. Modern, asfalt kaplı yollarda yürürdü. Postmodern sanal otobanda hız yapıyor. Ve bu esnada yaşadığı yerin semaları milli birlik ve dayanışma sesleriyle çınlıyor.

∗∗∗

........

© Birgün