Sınır, çorak araziyi bir bıçak gibi ikiye ayırıyordu. Arazide tek bir ağaç vardı, sınırın hemen yanı başındaki akasya ağacı. Kavurucu sıcaktan kaçıp ağacın gölgesine sığınanlar sırtlarını ağaca dayamış, koyu bir sohbete dalmışlardı. Başlarından geçenleri anlatıyor, anlatılar birbirini izliyor ve her anlatıdan hisseler çıkarıyorlardı. Söz dönüp dolaşıp altına sığındıkları akasya ağacına geldi. İçlerinden biri yaşadığı mide sorununun Arap zamkı sayesinde iyileştiği söyledi, Arap zamkı akasya ağacından elde ediliyordu. Bir başkası Arap zamkının her türlü ağrıya iyi geldiğinden söz etti, sedef hastalığını bile iyileştiriyordu. Kabuklarından, çiçeklerinden bahsettiler. Ağacın faydaları anlatılmakla tükenecek gibi değildi. Ağaç kıpırdamadan öylece duruyordu. Fakat dünya dönüyor, döndükçe güneşin ışınları yeryüzüne biraz daha eğik düşüyor, ağacın gölgesi yavaş yavaş sınıra doğru kayıyordu. Yakıcı ışınları tenlerinde hissettiklerinde yerlerini değiştirmek zorunda kaldılar, gölge sınıra dayanmıştı. Sonunda ağacın gölgesi sınırı aştı, artık tel örgülerin öbür tarafına düşüyordu. Gölge ile aralarına tel örgü girmişti.........

© Birgün