Her gönderdiklerinde çocuklar gibi seviyorduk önceleri; umudumuz vardı, koşar adımlarla kapılara yöneliyorduk, fakat kapılar dışarı değil, koridorlara açılıyordu. Kim bilir kaç kez denedik? Yalnız değildik, çıkışı arayan başkaları da vardı. Kimileri çıkışı kutsal metinlerin koridorlarında arıyor, sürüler halinde ruhani önderlerin peşinden gidiyorlardı. Benim gibilerin ise tek istediği, yeryüzüne çıkabilmek ve göstergelerin gösterdiği şeylere dokunabilmekti. Dünyevi metinlerde, filmlerde gösterilen imgelerin yeryüzüne açılan kapılar olduğunu düşünüyorduk. Fakat imgeler başka imgelere açılıyor, göndermeler başka göndermeleri izliyordu. Gönderilmelerin ardı arkası kesilmedi, her göndermeyle birlikte labirentin içinde biraz daha kaybolduk, yeryüzü bizden giderek uzaklaşıyordu. Göstergeler artık yeryüzünün maddi şeylerini göstermiyor, göndergeler ise sadece yeni koridorlar keşfetmeye, labirenti daha da karmaşık hale getirmeye yarıyordu. Dil, maddi bir şeyi maddi olmayan bir düzleme aktarıp onu saf bir göstergeye dönüştürdükçe gerçeklikten koptu. Çıkışı olmayan bir göstergeler labirentinde yaşıyorduk.

∗∗∗

Yeryüzü hâlâ orada, görüyoruz. Fakat dil bize özgün şeyleri göstermiyor artık, gösterdikleri soyut göstergelerdir. Ve dilimiz sayesinde şeyler hakkında pervasızca konuşabiliyoruz: “Ağaçlardan, renklerden, kardan ve çiçeklerden söz ettiğimizde şeyler hakkında bir şey bildiğimizi........

© Birgün