Atam Zülfüqarlıdakı bağımızda övladlarının adına alyanaq gilas ağacları əkmişdi. Biz böyüdükcə ağaclar da böyüyürdü. Yetişəndə hərə öz ağacındakı meyvəni yeməli idi. Bəzən gilas üstündə aramızda mübahisələr düşürdü, bəzən də meyvələri bir-birimizlə paylaşırdıq. Ağaclar gah bizi birləşdirir, gah da ayırırdı. Amma valideynlərimiz onu da başa salmışdı ki, nə olur-olsun, ağaclardakı bütün meyvələri dənləyib yemək olmaz: quşların payı qalmalıdır. Gözümüz yuxarı budaqlardakı şirəli meyvələrdə qalsa da qaydanı pozmurduq. Bir gün oturub gizlicə quşları izlədim - budaqda qalan gilasları necə dimdikləyəcəklərini görmək üçün saatlarla gözlədim. Yadımdadır, bir sərçənin alyanaq gilasa sarıldığını görəndə........

© Qaynar