İnsan artık konuşmuyor gibi görünüyor. Dinlemiyor da. Daha çok izliyor. Telefon elimizde, parmaklarımız ekranda, gözümüz kaydırmada. Bazen sohbet etmeye üşeniyoruz, düşüncelerimizi toparlamaya üşeniyoruz. Birine laf anlatmak zor, iki cümlelik bir reel izlemek kolay. Belki bu yüzden dünya sessizleşiyor ama belki bu sessizlik sandığımız kadar boş değil.

Eskiden günün sonunda anlatacak an biriktirilirdi. Bir kahve eşliğinde paylaşılırdı. Şimdi anı yaşarken bile kayıt butonuna basıyoruz. Yaşamakla kayda almak arasında bir çizgi var. Biri his, biri görüntü. Fakat artık o görüntüler de hissin kendisi sayılıyor. Bazen anı yaşadığımızı değil, paylaştığımızı zannediyoruz.

Fakat her şey olumsuz değil. Dijital dünya sadece tüketmiyor, öğretiyor da. Bir dakikalık videoda yeni bir tarif öğreniyoruz. Bir uzmanı takip edip psikoloji bilgisi alıyoruz. Kalbimiz sıkıştığında, nefes çalışması dinliyoruz. Belki de sessiz seyir sadece kaçış değil, bazen yeni yolların giriş kapısı. Çünkü konuşmak her zaman üretmek değildir. Kimi zaman izlemek de fark etmektir.

Bir kafede altı kişi oturuyor. Dördünün gözü ekranda. İlk bakışta hüzünlü. Ama beş dakika sonra biri telefonu kaldırıp bir video gösteriyor. Masada kahkaha yükseliyor. Bir paylaşım bir anda temas yaratıyor. Demek ki ekran dünyayı koparmıyor, doğru kullanıldığında birbirine bağlıyor. Belki konuşmadığımız için değil, konuşacak kadar........

© 10 Haber