Bizden öncekiler, hayatı öğreten bir şey olarak bakardı yollara. Yol boyu yaşanan tecrübeler paha biçilemez hayat dersleriydi. Yollar ve yol tecrübeleri üzerine sadece seyahatnameler yazılmadı; nice şiirler, hikayeler, romanlar yazıldı. Çünkü yola çıkanlar, kendi dar gerçekliğinden geniş alanlara çıkar, başka gerçeklikleri tecrübe ederek görüşlerini hem geliştirir hem zenginleştirirdi. Her insanda, her mekânda, her uğrakta, her menzilde tecrübe edilmemiş hayat parçaları, duyulmamış hikayeler vardı. İnsan sadece fizik varlığıyla yol almakla kalmaz, iç alemiyle de mesafeler katederdi.

İnsanları hakikate ulaştırması umulan da yine yollardı. Her insandan hakikatin merkezine uzanan bir yol vardı ve o yol adımlanarak kemale doğru gidilirdi. Tarikat da yollar demekti zaten. Yol hayat demekti, yol almak yaşamak demekti, yolun götürdüğü yer de vuslatın yaşandığı yer demekti.

Yolları kısaltmak, yolculukları daha da hızlandırmak için araçlar icat ettik; jet uçaklar, hızlı trenler, rüzgar gibi giden otomobiller… Bu adımlar, aslında yolda olmanın niteliğini tamamen değiştiren radikal bir dönüşümün adımlarıydı. Hız arttırmak için........

© Yeni Şafak