Komisyonun İmralı ziyareti neden tam bir bilmeceye dönüştü, gittiler mi, gitmediler mi haberleri neden yayıldı, Komisyon üyesi ve İmralı’ya gitmekle görevlendirilen AKP’li Yayman’ın çelişkili açıklamalar yaptığı koşullar neden yaşandı? Komisyon kurulduğunda hevesle onun başkanlığına atlayan Meclis başkanı neden bu ziyarete başkanlık etmedi? Neden fotoğraf yok, tutanaklar ne olacak? CHP’nin İmralı’ya gitme oylamasına katılmaması, ama komisyonda kalmaya devam etmesinin politik anlamı ne? Fırsatını bulduğu her anda “CEHAPE” zihniyetini eleştiren Erdoğan, CHP’nin İmralı’ya gitmeme kararı karşısında neden sessiz kaldı?

Bunlar ve benzerleri ile akıllara takılan bu soruları uzatmak olanaklı. Ama sonra ayrıntısına girmek üzere hepsine genel bir yanıt verilebilir. Bu nüansların her biri yaşanan politik sürece ve bunun ileriye doğru nasıl evrileceğine ilişkin bize açık politik mesajlar veriyor. Bunları şimdi bir köşe yazısının sınırları içinde yorumlamaya çalışalım. Bu komisyon, iktidar ona sadece “Terörü bitirme” misyonu yüklemiş olsa da, Kürt sorununun çözümüne katkı yapsın diye kuruldu. Ama iktidar ortakları daha başından itibaren bir görev bölümü yaptılar. Bu görev bölümünde MHP’ye “Cesur ve ileri adımlar atma” işleri düşerken, AKP ve Erdoğan’a da “Tereddütlü yaklaşma, her an vazgeçme havasını yayma” görevi düştü. Bunlar, yaşanan sürece başta Kürt halkı olmak üzere tüm halkta güvensizlik havasının yayılmasına -Demirtaş hâlâ rehine olarak tutuluyor- neden olurken, bunlara bir de içte yaşanan sürece Suriye boyutunun eklenmesi ile belirsizlik boyutlarının katsayılarının yükselmesi eşlik etti. Hani bazen dendiği gibi, ‘Hiçbir şey değişmesin ama değişmiş gibi olsun.’

Bütün bunlardan sonra Saray........

© Evrensel