Suriye Cumhurbaşkanı Ahmed el Şara ve Dışişleri Bakanı Esad Hasan Şeybani Antalya Diplomasi Forumundayken. (Foto: SANA)

Londra’dan baktığınızda Suriye denkleminde ortaya çıkan manzara şu: Ankara, tüm hatalarına ve iniş çıkışlarına rağmen sahada “faydalı ve akıllı” bir aktör olarak görülüyor; aynı cümleyi Tel Aviv için kurmak ise diplomasinin kapalı kapıları ardında bile pek mümkün değil.

Bu kanaat, geçen hafta King’s College London’da konuşmacı olduğum “Rivals, Partners or Spoilers? External Actors in a Post-Assad Syria” başlıklı toplantıda daha da belirginleşti. Salonda akademisyenlerin yanı sıra farklı ülkelerden diplomatlar, politika yapıcılar ve düşünce kuruluşu temsilcileri vardı. Birleşik Krallık’ın Suriye Özel Temsilcisi Ann Snow da katılımcılar arasındaydı ve sözünü hiç sakınmadan, sahada en iyi iş birliği yürüttükleri ülkelerin başında Türkiye’nin geldiğini birkaç kez özellikle vurguladı.

Elbette, tüm bu olumlu tabloya rağmen, herkesin Türkiye’ye dair çeşitli çekinceleri olduğunu da not etmek gerekiyor.

Birincisi, Suriye sahnesinde gerçekten kimin sözünün geçirdiği konusunda kimsenin pek şüphesi yok. En etkili aktörler hâlâ ABD ve Birleşik Krallık. AB başkentlerinden zaman zaman büyük laflar edilse de, sahaya askerî kapasite, istihbarat ve diplomatik ağırlık koyabilenler yine Washington ve Londra. Kriz anlarında hâlâ numarası çevrilen telefonlar da bu iki başkente ait.

İkincisi, Avrupa Birliği Suriye’de “parayı veren ama oyuna tam giremeyen” aktör. İnsani yardım, yeniden inşa fonları, norm ve ilke üretimi gibi alanlarda Brüksel’in imzası güçlü; ama iş güvenlik mimarisini kurmaya, siyasi geçişin iskeletini çizmeye ve sahadaki güç dengelerini şekillendirmeye geldiğinde AB çoğunlukla kenardan yorum yapan pozisyonda kalıyor. Bunu Avrupa Birliği adına toplantıya katılan güvenlik uzmanı üzülerek vurguladı.

Üçüncüsü, Rusya sanıldığı kadar ağır bir oyuncu değil. Ukrayna savaşı, yaptırımlar ve kapasite........

© yetkinreport.com